زخم مزمن چیست، علل، علائم و روش های درمان
آسیب های جزئی به پوست معمولا خود به خود و به سرعت بهبود می یابند. بهبود زخم های بزرگ می تواند بیشتر طول بکشد، و گاهی اوقات نیاز به بخیه است.
اما بعضی از زخم ها بسیار آرام بسته می شوند، مجددا باز می شوند و یا اصلا بهبود نمی یابند. این نوع زخم ها معمولا نتیجه ی مشکلات گردش خون یا دیابت هستند. این زخم ها را زخم های مزمن می نامند. زخم های مزمن روی پا و قسمت پایینی پا شایع تر هستند.
متخصص زخم در صورتی که زخم طی 8 هفته بهبود نیابد آن را جزء زخم های مزمن دسته بندی می کند. درمان زخم های مزمن اغلب زمان بر است و می تواند دردناک باشد. علاوه بر مراقبت از زخم خوب، مهم است که عامل بروز این زخم ها را درمان کنید.
علائم
همه زخم های مزمن باعث درد دائمی نمی شوند. هر چند زخم های بزرگ و عمیق می توانند بسیار دردناک باشند. زخم ها اگر برای مدت طولانی باز بمانند، اغلب دچار خارش، ترشح و یا بوی نامطبوع می شوند. پوست اطراف زخم ممکن است قرمز یا قهوه ای رنگ شود.
زمانی که شما حرکت می کنید و یا در صورت عفونی شدن زخم، اغلب درد بیشتری احساس می شود. بسیاری از افراد دارای زخم های مزمن دچار مشکلات خواب می شوند چرا که درد و سوزش در شب بیشتر می شود.
علل و عوامل خطر
زخم ها معمولا نتیجه آسیب هایی مانند بریدگی یا ضربه هستند. افرادی که دچار زخم های مزمن می شوند، اغلب دچار شرایطی هستند که باعث می شود حتی فشار جزئی باعث ایجاد زخم مزمن شود. عوامل اصلی شامل موارد زیر است:
گردش خون ضعیف: افراد دارای گردش خون ضعیف – به عنوان مثال در نتیجه بیماری شریانی محیطی (PAD) – دارای شریان های باریک هستند. شریان ها، عروق خونی هستند که اکسیژن و مواد مغذی را به بافت های بدن منتقل می کنند. اگر خون نتواند به طور صحیح گردش کند، معمولا زخم ها به آرامی بهبود می یابند.
نارسایی وریدی: اختلالاتی که روی رگ هایی پا که مسئول انتقال خون به قلب هستند اثر می گذارند نیز ممکن است احتمال ایجاد زخم های مزمن روی پاها را افزایش دهند. نارسایی وریدی باعث می شود که رگ ها بزرگ شوند، و معمولا به وریدهای واریسی منجر می شوند. خون نمی تواند به سمت بالا حرکت کند و در پاها جمع می شود و گاهی اوقات موجب تورم می شود. فشار حاصل از آن گردش خون و انتقال اکسیژن به بافت های بدن را حتی دشوارتر می کند. در این حالت حتی آسیب های کوچک نیز می توانند باعث زخم های مزمن شوند.
دیابت: با گذشت زمان، سطوح بالای قند در جریان خون می تواند به عروق خونی و عصب های مربوط به پا، آسیب برسانند. به همین دلیل افرادی که مبتلا به دیابت هستند اغلب در پای خود احساس درد نمی کنند و ممکن است متوجه آسیب های جزئی و یا فشار کفش های بیش از حد تنگ نشوند. گردش خون ضعیف نیز بر تأمین اکسیژن و مواد مغذی به بافت ها تاثیر می گذارد و خطر ابتلا به زخم مزمن را افزایش می دهد.
سیستم ایمنی ضعیف: داشتن یک سیستم ایمنی ضعیف، به عنوان مثال به علت سرطان، عامل خطر بیشتری برای زخم های مزمن یا زخم های عفونی است. زخم ها اغلب در افراد مسن یا افرادی که رژیم غذایی نامناسب دارند نیز به آرامی بهبود می یابند.
آسیب های ناشی از تصادف و تخریب بافت: آسیب شدید یا سوختگی باعث بروز زخم های بزرگ و عمیقی می شوند که ممکن است بهبودشان بدن را به چالش بکشد.
فشار مکانیکی: افرادی که به مدت طولانی در رختخواب بستری بوده یا مجبور به نشستن روی صندلی چرخدار هستند، ممکن است دچار زخم بستر شوند. برای اینکه زخم ها بتوانند درمان یابند، فشار باید از روی منطقه آسیب دیده برداشته شود.
اثرات
زخم های مزمن برای بدن و سیستم ایمنی بدن مشکل ایجاد می کنند. این مشکلات همراه با کمبود خواب ناشی از خارش زخم در شب می توانند موجب خستگی و ضعف افراد شود. درد همچنین تحرک را محدود می کند.
اگر باکتری به زخم وارد شود، زخم می تواند عفونی شود و بافت ممکن است بمیرد. اگر زخم عفونی درمان نشود، ممکن است میکروب ها گسترش یابند و منجر به مسمومیت خون (سپتیسمی) شوند.
اگر شرایط بدتر شود، قسمت آسیب دیده بدن – به عنوان مثال پا – ممکن است قطع شود.
تشخیص
زخم های پوستی و زخم هایی با بهبود ضعیف همیشه به زخم های مزمن تبدیل نمی شود. بنابراین متخصص زخم اولا در مورد مدت زمان بروز و عدم بهبود زخم سوال کرده و همچنین عوامل مختلف خطر مانند دیابت، سیستم ایمنی ضعیف یا مشکلات گردش خون، را بررسی می کند.
زخم بر اساس معیارهای زیر محاسبه می شود:
- اندازه و عمق آن
- وضعیت لبه های زخم و پوست اطراف آن
- رنگ آن (سفید، قرمز، زرد یا سیاه)
- بوی آن
- آیا مایع از زخم خارج می شود و ظاهر و بافت آن سیال
- شدت درد و خارش
پیشگیری از بروز زخم مزمن
در افراد مبتلا به دیابت، سطح قند خون باید تنظیم شود بنابراین زخم می تواند به طور طبیعی بهبود یابد. کفش ها باید به اندازه کافی بزرگ باشند تا بتوانند از ایجاد فشار روی پاها جلوگیری کنند. بررسی منظم پاها نیز سبب می شود که زخم ها زودتر شناسایی شوند و بتوان از پیشرفت زخم جلوگیری کرد.
افراد مبتلا به نارسایی وریدی و واریس می توانند از جوراب یا باندهای فشاری برای جلوگیری از زخم استفاده کنند. فشار باند کمک می کند تا رگ ها بتوانند کار خود را که همان گردش خون و انتقال اکسیژن است انجام داده و بهبود زخم های موجود را ساده تر کنند.
آنتی بیوتیک ها گاهی برای درمان زخم های عفونی استفاده می شوند. آنتی بیوتیک ها می توانند با عفونت مبارزه کنند و از مزمن شدن زخم جلوگیری کنند.
درمان زخم مزمن
زخم های مزمن جهت محافظت با یک پانسمان پوشانده می شوند. برای کمک به کاهش خارش و جلوگیری از خشکی زخم، مرطوب کننده ها می توانند به لبه زخم و پوست اطراف آن اعمال شوند.
درمان های دیگری نیز بجز تعویض مرتب پانسمان زخم وجود دارند:
تمیز کردن زخم
کارکنان کلینیک زخم به طور مرتب پانسمان زخم را تعویض کرده و زخم را تمیز می کنند. زخم معمولا با محلول سالین (آب نمک) یا یک محلول الکترولیت شسته می شود. پس از آن، سلول های مرده یا بافت التهابی را می توان با استفاده از تیغ یا انبر با دقت برداشت. به این کار دبریدمان می گویند.
تمیز کردن زخم، به خصوص دبریدمان می تواند دردناک باشد. برای جلوگیری از درد، یک بی حس کننده موضعی مانند پماد بی حسی می تواند روی ناحیه زخم اعمال شود. اگر درد شدید باشد، می توان قبل از دبریدمان بعدی مسکن مصرف کرد. همچنین ممکن است که دبریدمان با بیهوشی عمومی انجام شود.
دبریدمان را می توان با استفاده از شیوه های دیگر به طور مثال پانسمان های مخصوص و یا ماگوت تراپی نیز انجام داد.
پانسمان زخم
پس از تمیز کردن زخم، متخصص زخم یک پانسمان جدید را روی زخم قرار می دهد. پانسمان ها می توانند از انواع مختلفی مثل کامپوزیت مرطوب، فیلم یا هیدروژل باشند. هدف اصلی پانسمان ها حفظ رطوبت زخم، جذب ترشحات اضافی و جلوگیری از عفونت است.
رویکردهای فنی
برخی از کلینیک های زخم از روش های فنی نیز برای کمک به بهبود زخم های مزمن استفاده می کنند:
- در اکسیژن درمانی بیش از حد، فرد مبتلا به زخم به یک اتاقک ویژه برای قرارگیری در معرض اکسیژن تحت فشار بالا می رود.
- در وکیوم تراپی ترشحات به طور مداوم از زخم خارج می شوند و فشار روی زخم خنثی می شود.
- درمان فراصوت از امواج صوتی برای درمان زخم های مزمن استفاده می کند.
- درمان الکترومغناطیسی شامل استفاده از بالشتک های مغناطیسی یا تشک هایی است که جریان الکتریکی ضعیف را در نزدیکی زخم ایجاد می کنند.
پیوند پوست
پیوند پوست ممکن است برای زخم های بزرگی که نمیتوانند خود به خود بهبود یابند، مفید باشد. جراح پوست را از قسمت دیگری از بدن، اغلب ران پا می بُرد و آن را بر روی زخم پیوند می دهد. گرافت ها همچنین می توانند از محصولات سلولی انسان و مواد مصنوعی ساخته شوند.
داروها
مدیریت درد خوب بخش مهمی از مراقبت از زخم است. درد ناشی از زخم های مزمن اغلب ناچیز پنداشته می شود.
داروهای مسکن مانند استامینوفن یا قرص های ایبوپروفن می توانند به کاهش درد خفیف تا متوسط کمک کنند. اگر این داروها اثربخش نباشند، پزشکان می توانند داروهای قوی تری را تجویز کنند.
پانسمان های زخم حاوی ایبوپروفن نیز در دسترس هستند. اگر زخم عفونی شده باشد، آنتی بیوتیک ها می توانند مورد استفاده قرار گیرند.
برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت
قطع عضو چیست؟
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.
برای مقاله های بیشتر در مورد درمان زخم به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.
منبع سایت
راه های کنترل درد زخم های حاد
درد به عنوان احساس جسمانی ناراحتی یا رنج که با یک اختلال بدنی مانند آسیب یا بیماری همراه است تعریف می شود. واکنش بیماران به انواع مختلف درد بسیار متفاوت است.
علل درد زخم
درد زخم به دو دسته تقسیم می شود:
- دردزا یا نوسیسپتیو (nociceptive)
- نوروپاتیک (neuropathic)
درد زخم می تواند ناشی از آسیب بافتی (نوسیسپتیو) یا اختلال عملکرد سیستم عصبی (نوروپاتیک) باشد. هر دو نوع درد زخم منشا و ویژگی های منحصر به فرد دارند و هر کدام به طور متفاوت به شیوه های درمان پاسخ می دهند.
انواع درد
نوع دردزا یا نوسیسپتیو به حالت دردی تیز یا شبیه اصابت چاقو حس می شود. این درد پاسخ به آسیب بافتی است که باعث می شود اعصاب درگیر پیام درد را به مغز ارسال کنند.
درد نوروپاتیک به عنوان سوزش، احساس سوزن سوزن شدن یا تیرکشیدن در ناحیه آسیب دیده حس می شود و ریشه ی درد مزمن است. این درد ناشی از آسیب یا اختلال عملکرد سیستم عصبی است.
علائم و نشانه ها
در حالی که درد های نوسیپتیو و نوروپاتیک به عنوان اساس پزشکی برای درد به کار می روند، علایم مختلف درد و علل روزمره متفاوتی به شرح زیر ارائه می دهند:
درد پس زمینه می تواند دردی گاه به گاه یا مداوم در محل زخم، حتی در حالت استراحت باشد.
درد اتفاقی این درد در ناحیه زخم در طول روز حین فعالیت های ساده مانند عطسه، سرفه، راه رفتن و یا تغییر موقعیت رخ می دهد.
درد رویه ای مستقیما مربوط به فعالیت ها و رویه هایی مانند تغییر روزانه پانسمان است.
درد عملیاتی ناشی از مداخلات تهاجمی زخم است مانند دبریدمان زخم یا بیوپسی زخم.
گزینه های درمان و مدیریت درد
زخم های حاد، زخم هایی هستند که نیاز به یک پروتکل درمان شدید برای کمک به بهبود در کوتاه مدت دارند. بر اساس اصول جراحی، زخم حادی که طی چهار تا شش هفته بهبود نیافته است، به طور کلی باید یک زخم مزمن در نظر گرفته شود. پروتکل های مختلفی برای درمان و مدیریت زخم های حاد و مزمن وجود دارد اما هر دو هدف مشابه دارند: پیشرفت در بهبود و نتیجه کلی.
مسکن
مدیریت درد با مسکن باید با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن آغاز شود. در صورت نیاز این مسکن ها به مخدرهای ضعیف و در نهایت مخدر قوی با احتیاط در مورد احتمال اعتیاد به آن ها ارتقا می یابند. محققان دریافته اند که داروهای ضد انعقادی نیز می توانند برای کنترل درد زخم مفید باشند.
استفاده از بی حسی موضعی قبل از تعویض پانسمان می تواند به بیمار کمک کند که این روند که گاهی اوقات خسته کننده می شود، را تحمل کند. انتخاب بی حسی تهاجمی شامل بلاک عصبی منطقه ای یا اپیدورال یا سمپاتکتومی کمری برای کنترل درد زخم مزمن و ناتوان کننده می باشد.
مداخلات غیر دارویی
سایر گزینه های کنترل درد غیرتهاجمی غیر دارویی عبارتند از: تحریک الکتریکی عصبی پوست (TENS)، اولتراسوند تراپی و انرژی فرکانس رادیویی پالس (PRFE). این روش ها یا باعث تحریک بافت و یا کاهش درد می شوند.
رویه های تعویض پانسمان
مشارکت دادن بیمار در انتخاب گزینه های کنترل درد و انجام روش های تعویض پانسمان می تواند به کاهش اضطراب بیمار و روند بهبود کمک کند. حواس پرتی های ساده مانند گوش دادن به موسیقی گاهی می تواند به بیمار راحتی کافی در حین تعویض پانسمان را بدهد. تلاش برای ایجاد ترکیبی از درمان های تسکین دهنده درد برای تطابق با درد بیمار قبل از شروع تعویض پانسمان، به طور چشمگیری تجربه کلی و اثربخشی فرایند بهبود را افزایش می دهد.
کنترل عفونت
پیشگیری و کنترل عفونت زخم حیاتی است. زخم عفونی به طور چشمگیری شدت درد زخم را افزایش می دهد. با توجه به شرایط زخم و نتایج کشت زهکشی زخم، آنتی میکروب ها و آنتی بیوتیک ها می توانند برای کاهش عفونت و درد مرتبط به آن مفید باشند. آنتی بیوتیک داخل وریدی یا خوراکی ممکن است تجویز شود. درمان موضعی آنتی میکروبی در طی تغییر پانسمان استاندارد نیز گزینه مناسبی برای درمان عفونت زخم، بر اساس شرایط زخم و شواهد عفونت باکتریایی است.
نتیجه
درد زخم می تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی بیمار تاثیر گذارد. گزینه های درمان بسیاری وجود دارد، غیر دارویی، دارویی، غیر تهاجمی، تهاجمی، تسکین دهنده و اثربخش که از آن انتخاب کنید. تحت نظر متخصص زخم، گزینه هایی برای کنترل درد زخم های حاد و مزمن وجود دارد. ممکن است چندین جلسه مختلف برای پیدا کردن بهترین روش کنترل درد برای هر بیمار و هر وضعیت بالینی منحصر به فرد نیاز باشد. صبر و تجربه بالینی متخصص زخم شما به همراه مشارکت بیمار در روند، بهترین و موثر ترین انتخاب را در نهایت پیدا خواهد کرد.
برای مطالب بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.
منبع سایت
وکیوم تراپی زخم
وکیوم تراپی چیست
بسته شدن زخم با کمک خلاء، یک نوع درمان برای کمک به بهبود زخم است که همچنین با عنوان وکیوم زخم نیز شناخته شده است. در طول درمان، یک دستگاه فشار هوای روی زخم را کاهش می دهد. اینکار می تواند به بهبود زخم کمک کند.
گازهای موجود در اطراف ما فشاری را روی سطح بدن ما ایجاد می کنند. دستگاه وکیوم زخم این فشار بر روی سطح زخم را برطرف می کند. اینکار می تواند به بهبود زخم از راه های متفاوت کمک کند. وکیوم می تواند به آرامی مایع را از درون زخم بکشاند، تورم را کاهش دهد و ممکن است به پاک کردن زخم و حذف باکتری ها نیز کمک کند. وکیوم همچنین به نزدیک کردن لبه های زخم به یکدیگر کمک کرده و ممکن است رشد بافت جدید را که باعث بسته شدن زخم می شود را تحریک کند.
یک سیستم وکیوم زخم دارای چند بخش است. پانسمان فوم یا گاز که به طور مستقیم بر روی زخم قرار می گیرد. یک نوار چسب که زخم را پوشش می دهد و یک لوله زهکشی که از زیر چسب می آید و به یک پمپ خلاء قابل حمل متصل می شود. این پمپ فشار هوای بر روی زخم را از بین می برد. اینکار ممکن است به طور مداوم یا دوره ای انجام پذیرد.
پانسمان هر 24 تا 72 ساعت ت تعویض می شود. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جایی که می روید، دارید.
چرا ممکن است نیاز به بسته شدن زخم با کمک وکیوم داشته باشم؟
ممکن است این درمان را برای زخم های تازه ( حاد ) نیاز داشته باشید. یا ممکن است برای زخم مزمن نیاز باشد. زخم مزمن زخمی است که با گذشت زمان به درستی درمان نمی شود. این زخم ها می توانند با زخم های مرتبط با دیابت رخ دهد. اگر اخیرا یک پیوند پوستی داشته اید، ممکن است نیاز به وکیوم زخم داشته باشید. همچنین شما ممکن است برای یک زخم بزرگ نیاز به وکیوم تراپی داشته باشید. زخم های بزرگ می تواند مدت زمان بیشتری برای بهبودی نیاز داشته باشند.
یک سیستم وکیوم زخم می تواند به سرعت درمان زخم شما کمک کند از طریق:
- تخلیه مایع اضافی از زخم
- کاهش تورم
- کاهش باکتری در زخم
- نگه داری زخم بصورت مرطوب و گرl
- کمک به نزدیک شدن لبه های زخم
- افزایش جریان خون به زخم
- کاهش قرمزی و تورم (التهاب)
وکیوم تراپی زخم مزایای دیگری را نیز نسبت به سایر انواع مراقبت از زخم ارائه می دهد. ممکن است ناراحتی کلی شما را کاهش دهد. پانسمان معمولا نیاز به تعویض کمتری دارد. و پانسمان راحت تر در جای خود قرار می گیرد.
خطرات بسته شدن زخم با کمک وکیوم چیست؟
وکیوم زخم دارای برخی از خطرات نادر است، مانند:
- خونریزی (که ممکن است شدید باشد)
- عفونت زخم
- ارتباط غیر طبیعی بین روده و پوست (فیستول روده)
آموزش مناسب در تعویض پانسمان می تواند به کاهش خطر این مشکلات کمک کند. همچنین، متخصص زخم شما وضعیت شما را به دقت بررسی کرده و به شما اطمینان می دهد که شما یک گزینه مناسب برای درمان هستید. برخی مشکلات می توانند خطر ایجاد عوارض را افزایش دهند، از جمله:
- خطر بالای خونریزی از یک بیماری دیگر
- عفونت زخم
- عفونت استخوانی نزدیک
- بافت زخم مرده
- بافت سرطانی
- پوست شکننده، از جمله استفاده طولانی مدت از استروئیدهای موضعی یا بالا رفتن سن
- آلرژی به چسب
- جریان خون بسیار ضعیف به زخم
- زخم های نزدیک به مفاصل که ممکن است به علت حرکت دوباره باز شود
پزشک شما در مورد خطراتی که برای شما به وجود آید با شما بحث خواهد کرد. اطمینان حاصل کنید که با او درباره همه سوالات و نگرانی های خود صحبت کنید.
چگونه برای بسته شدن زخم با وکیووم باید آماده شوید؟
به احتمال زیاد نیازی به انجام کارهای زیادی برای آماده سازی برای وکیوم زخم ندارید. در بعضی موارد، ممکن است قبل از انجام این درمان، نیاز باشد صبر کنید. به عنوان مثال، ممکن است نیاز باشد که پزشک شما ابتدا عفونت زخم را درمان کند. ممکن است نیاز باشد که ابتدا بافت مرده یا آسیب دیده نیز از زخم شما حذف شود.
شما یا مراقب شما ( همراه ) ممکن است نیاز به آموزش در مورد نحوه استفاده از دستگاه VAC زخم داشته باشید. این کار در صورتی انجام می شود که بتوانید وکیوم زخم را در خانه داشته باشید. در موارد دیگر ممکن است نیاز به وکیوم تراپی زخم در یک کلینیک زخم داشته باشید. اگر شما در حال انجام درمان هستید، شما راجع به چگونگی استفاده از دستگاه آموزش خواهید دید.
اگر نیاز به انجام هر کار دیگری برای انجام وکیوم زخم داشته باشید درمانگر زخم شما به شما اطلاع خواهد داد.
در هنگام وکیوم زخم چه اتفاقی می افتد؟
- یک متخصص زخم یا درمانگر زخم، زخم شما را با فوم و یا گاز پوشش می دهد. سپس یک نوار فیلم شفاف بر روی پانسمان و زخم گذاشته خواهد شد. این کار زخم را مهر و موم می کند. فوم به یک لوله زهکشی وصل می شود که به پمپ وکیوم متصل است. این پمپ قابل حمل است. هنگامی که پمپ روشن می شود، مایع از طریق فوم و لوله تخلیه می شود. پمپ ممکن است تمام مدت کار کند، یا ممکن است در دوره هایی خاموش و روشن شود. تنظیمات دقیق برای شما به نوع خاصی از دستگاه وکیوم زخم که استفاده می کنید، بستگی دارد.
- شما ممکن است یک بار در روز نیاز به تعویض پانسمان داشته باشید و یا بسته به زخم خود نیاز به تعویض پانسمان در دفعات کمتر یا بیشتر داشته باشید. شما یا همراه شما ممکن است برای انجام این کار در خانه آموزش ببینید و یا ممکن است برای این کار نیاز به مراجعه پرستار زخم داشته باشید. اگر زخم بزرگ یا شدید دارید، ممکن است لازم باشد در یک مرکز مراقبت از زخم بمانید.
- درمانگر شما ممکن است برای شما مسکن تجویز کند. این مسکن برای جلوگیری یا کاهش درد در طول تعویض پانسمان است.
- در صورت وجود تب و یا افزایش تورم یا درد در زخم خود، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین اگر در لوله یا مجموعه ی دستگاه خون یا لخته های خون وجود دارد نیز به او اطلاع دهید.
- شما احتمالا باید چند هفته یا چند ماه از وکیوم زخم استفاده کنید. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جایی که می روید دارید. درمانگر شما به دقت روند درمان شما را پیگیری خواهد کرد.
- در طول این مدت مطمئن شوید که تغذیه خوبی دارید و به اندازه کافی استراحت می کنید. این کارها برای بهبود مناسب زخم و جلوگیری از عفونت ضروری است. درمانگر شما می تواند به شما در مورد تغذیه در این دوران اطلاعات بیشتری بدهد.
- گر سیگار می کشید، کمک بخواهید تا بتوانید آن را ترک کنید. مواد سمی در دود سیگار (به ویژه نیکوتین، مونوکسید کربن و سیانید هیدروژنه) به شدت توانایی بدن در بهبود زخم را مختل می کند.
پس از قطع دستگاه وکیوم زخم چه اتفاقی می افتد؟
اگر مبتلا به بیماری هستید که سبب ایجاد زخم می شود، نظیر دیابت، با درمانگر خود مشورت کنید. او می تواند به شما برای جلوگیری از به وجود آمدن زخم های جدید در آینده کمک کند.
برای مقالات بیشتر به سایت
مراجعه کنید
آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟
آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟
آسیب به یکپارچگی پوست که تمام سطح بدن ما را پوشش می دهد زخم نامیده می شود. بهبود زخم یک مکانیسم دفاع از آسیب است. یک زخم تمیز و غیر التهابی، که در آن لبه های زخم با جراحی بهم می پیوندند، با کمترین ضایعات بافتی بهبود می یابد و به عنوان درمان اولیه زخم نامیده می شود. اگر لبه های زخم بهم نپیوندند، بافت از دست رفته و زخم های التهابی با بهبود زخم ثانویه، التیام می یابد. در درمان با بهبود زخم ثانویه، اسکار بیشتری بعد از بهبودی باقی می ماند.
بهبود اولیه زخم
اساسا شامل ۳ مرحله می شود:
- پاسخ اولیه
- بازسازی اپیتلیوم
- تعمیر بافت های زیر جلدی
پاسخ اولیه به ۲ قسمت تقسیم می شود:
پاسخ مویرگ ها
اولین پاسخ به خونریزی در نتیجه آسیب، انقباض عروق خونی است که ۱۰-۵ دقیقه طول می کشد. مکانیسم انعقاد خون توسط پلاکت ها (پلاکت های خون) فعال می شود. پس از انقباض عروق، رگ ها انبساط می یابند و نفوذپذیری مویرگ ها افزایش می یابد. گلبول های سفید حالت چسبندگی پیدا می کنند و در عرض ۶۰-۳۰ دقیقه دیواره های رگ ها با این سلول ها پوشیده می شود. گلبول های قرمز نیز با انجام وظیفه به آن می پیوندند.
پاسخ سلولی
۴ تا ۵ روز بعد از آسیب، کلاژن سنتز می شود. الیاف کلاژن مانند چسب بین لبه های زخم عمل می کنند. ساختار جدید و دوام زخم را فراهم می کند. در روز پنجم، زمانی که سنتز کلاژن شروع به افزایش می کند، زخم ، تنها صاحب ۱۰٪ از نیروی کششی واقعی است. این نیرو در هفته ششم تا ۶۰ درصد افزایش می یابد و در عرض ۶ ماه به حداکثر می رسد.
بازسازی اپیتلیوم
بین ۲۴ تا ۳۶ ساعت پس از صدمه، پسوند اپیتل به شکل سلول های باریک به اعماق زخم پیش می رود. این سلول ها، کلاژن زنده و مرده را از یکدیگر جدا می کنند و پوسته روی زخم را خارج می کنند.
تعمیر بافت های زیر جلدی
بافت شفادهنده گرانول و صورتی رنگ است. گرانول ها، عروق های مویرگی تازه تشکیل شده هستند و به راحتی خونریزی می کنند. بافت جدید، بافتی متورم شده است ، زیرا در ساختاری است که اجازه می دهد مایع و گلبول های قرمز در دیواره رگ های جدید از ورید خارج شوند. فیبرهای کلاژن به علت ساختار در برابر نیروی کششی مقاومت نشان می دهند. انواع کلاژن که در درمان زخم ها مهم هستند نوع ۱-۲-۳ هستند. این کلاژن ها ۹۵ درصد کل کلاژن بدن را تشکیل می دهد. از بین رفتن بافت در زخم ، باعث مرگ و میر بیشتر سلول ها و بافت ها می شود و واکنش شدید التهابی مشاهده می شود. در نتیجه واکنش شدید التهابی ، زخم با علائم تغییر شکل بزرگ بهبود می یابد. مهمترین تفاوت بین بهبود زخم اولیه و ثانویه، انقباض زخم است. انقباض با کوتاه شدن الیاف کلاژن اتفاق می افتد.
عوامل موثر در بهبود زخم
عوامل محلی
- وجود خون کافی ضروری است
- هنگامی که زخم التهاب می یابد، باعث کاهش التیام زخم ، ایجاد زخم بزرگتر و تغییر شکل می شود
- جسم خارجی: سیستم ماکروفاژ را به دلیل واکنش التهابی و فاگوسیت ها فعال می کند و مانع از بهبود زخم می شود
- تابش: سبب تاخیر در بهبود زخم می شود.
عوامل سیستمیک
- عوامل متابولیک: کمبود پروتئین، ویتامین C، ویتامین A و کمبود روی سبب تاخیر در التیام زخم می شود. دیابتی ها به عفونت بیشتر حساس هستند. کورتیکواستروئیدها سبب تاخیر در التیام می شوند.
- داروهای سیتواستاتیک: این داروها که در درمان سرطان استفاده می شوند باعث تاخیر در بهبود زخم می شوند
- سن: مطالعات انجام شده بر روی جنین در رحم، هیچ عارضه ای بر روی پوست جنین نشان نداده است. علت دقیق این موضوع شناخته شده نیست، اما وجود عامل رشد خاص و یا مقدار زیاد کلاژن در پوست جنین تخمین زده شده است. اگر چه پوست افراد بین ۹ تا ۲۵ ساله، سالم است و درمان سریع است، در صورت وجود زخم ها قرمز و گسترده هستند. پس از ۵۰ سالگی، زخم به آرامی بهبود می یابد، اما بافت اسکار کمتر می شود.
منبع سایت
