روش های درمان زخم های مزمن را بشناسید
زخم مزمن زخمی است که طی مراحل بهبود به طور منظم و به موقع پیشرفت نمی کند و در 30 روز پیشرفت قابل توجهی در بهبود نداشته است. عواملی که در ایجاد زخم مزمن همکاری کنند ممکن است شامل موارد زیر شود:
- فشار، تروما و / یا زخم های اندام تحتانی
- افزایش میزان بار باکتریایی
- پروتئازهای بیش از حد: عوامل کاهش دهنده رشد،MMPها، ساختارهای سطح سلول تخریب شده
- سلول های مسن یا مشکل دار
- درمان نامناسب
علائم زخم های مزمن
زخم های مزمن به طور معمول توسط یک حاشیه زخم افزایش یافته، بیش از حد پرعرض، اما غیر پیشرو شناخته می شوند. ناحیه اطراف زخم دارای التهاب می شود و این التهاب ممکن است تاثیر منفی در روند بهبود زخم داشته باشد.
علل
انواع زخم های مزمن ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- زخم وریدی، زخم دیابتی و زخم بستر.
زخم های وریدی عمدتا در پاهای بیماران مسن رخ می دهند و به علت مشکلات در سیستم گردش خون ایجاد می شوند.
زخم های دیابتی اغلب به عنوان خش های کوچک یا کبودی ایجاد می شود که بیماران مبتلا به دیابت به علت آسیب عصبی و حس محدود متوجه آن نمی شوند. سیستم های ایمنی ضعیف و مویرگ های آسیب دیده سبب می شوند که این زخم های کوچک و خوش خیم به شدت خطرناک شوند.
زخم های بستر عمدتا افرادی را که به بیماری هایی دچار هستند که سبب بی تحرکی و در بستر ماندن می شود را درگیر می کند. فشار ثابت بر روی بافت، گردش خون را تحت تاثیر قرار می دهد. مناطقی که بیشترین خطر ابتلا به زخم بستر دارند عبارتند از روی استخوان خاجی، تیغه شانه و پاشنه ها. درستی شناسایی علت زخم مزمن و همچنین عوامل محلی و سیستمیک که ممکن است موجب بهبود ضعیف زخم شود، برای درمان موفق زخم حیاتی است.
عوامل خطر
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به زخم مزمن را افزایش دهد. بیماران چاق و افرادی که مبتلا به دیابت یا نارسایی وریدی هستند، و همچنین بیماران مسن در معرض خطر بالقوه هستند.
درمان و مداخلات برای زخم های مزمن
درمان زخم های مزمن، بر اساس نوع زخم متفاوت است. اغلب علل اصلی باید قبل از اینکه زخم پیشرفت کند، مورد توجه قرار گیرد. افراد مبتلا به دیابت نیاز به تغییر رژیم غذایی داشته و هر سه دسته بیماران دیابتی،قلبی عروقی و زخم بستر نیاز به برداشتن بار و فشار از روی منطقه آسیب دیده دارند. علاوه بر درمان علت پیش زمینه ایجاد زخم، تسکین درد نیز مهم است.
پاک کردن زخم
زخم معمولا هنگامی تعویض پانسمان، به طور معمول با استفاده از محلول سالین (آب نمک) تمیز می شود تمیز می شود. با این حال، به طور کلی، در مورد مزایا و معایب محلول های شستشوی مختلف که برای پاک کردن زخم ها استفاده می شود و این که چگونه بر روند بهبود تاثیر می گذارد، به اندازه کافی اطلاعاتی موجود نیست. و هنوز مشخص نیست که آیا آب شیر می تواند برای تمیز کردن زخم های پزشکی مورد استفاده قرار گیرد یا خیر.
دبریدمان
هنگام درمان زخم های مزمن، متخصص زخم اغلب بافت های مرده یا التهاب را حذف می کنند. اینکار به عنوان دبریدمان شناخته شده است. بافت ها با استفاده از ابزارهایی مانند موچین، یک ابزار تیز شبیه به قاشق به نام کورت یا یک اسکالپل (نوعی تیغ جراحی) حذف می شوند. گاهی اوقات از یک ژل بر پایه آنزیم هم استفاده می شود تا به تمیز کردن زخم کمک کند.
زخم همچنین می تواند با استفاده از یک جت آب فشار قوی تمیز شود. شکل دیگر دبریدمان شامل استفاده از گونه های خاصی از ماگوت ها است که به طور خاص برای مقاصد پزشکی بکار می روند (ماگوت تراپی). ماگوت ها بر روی زخم قرار می گیرند و بافت مرده و ترشحات زخم را حذف می کنند.
از آنجا که دبریدمان اغلب دردناک است، بی حسی موضعی برای بی حس کردن زخم مثلا به شکل پماد اعمال می شود. اگر درد شدیدتر از حد انتظار باشد، داروهای مسکن نیز می توانند قبل از درمان مصرف شوند. زخم های بزرگتر گاهی اوقات تحت بیهوشی عمومی تمیز می شوند. تحقیقات کافی در مورد مزایا و معایب تکنیک های مختلف دبریدمان وجود ندارد که بتوان گفت که چقدر موثر هستند.
پانسمان زخم
هنگامی که زخم تمیز شد، آن را با یک پانسمان می پوشانند. بیشتر زخم ها مرطوب نگه داشته می شوند، به عنوان مثال،با کمپرس های مرطوب. اما در عوض می توان از پانسمان های زیر استفاده کرد:
- فیلم ها
- گاز
- پانسمان هیدروژل
- مخلوط هیدروکلوئید
- پانسمان حاوی نقره یا آلژینات
- پانسمان فوم
پانسمان برای حذف مایع ترشح شده از زخم استفاده می شود و از عفونت آن جلوگیری می کند. آنها معمولا چند روز روی زخم می مانند. اگر مشخص شود که پانسمان نمی تواند ترشحات بیشتری را جذب کند باید آن را تعویض کرد.
جوراب و بانداژهای فشار
اگر گردش خون ضعیف باعث ایجاد زخم مزمن شود، جوراب یا بانداژ فشار می تواند به بهبود سریعتر آن کمک کند. فشار جوراب و باندها به رگ ها کمک می کند تا خون را به قلب منتقل کرده و گردش خون را بهبود بخشد.
آنتی بیوتیک ها
اگر زخم ها با باکتری آلوده شوند احتمال بهبود آنها ضعیف است. بسته به شدت عفونت، آنتی بیوتیک ها ممکن است در نظر گرفته شوند.
اکسیژن تراپی
در اکسیژن تراپی، فرد مبتلا به زخم در یک محفظه ویژه برای تنفس اکسیژن تحت فشار بالا می رود. این به معنای افزایش غلظت اکسیژن در خون آنها و بهبود جریان خون در ناحیه زخم است.
تحقیقات نشان می دهد که اکسیژن درمانی با فشار بالا می تواند درمان زخم در افراد مبتلا به سندرم پای دیابتی را بهبود بخشد.
فراصوت و الکترومغناطیس تراپی
درمان فراصوت شامل درمان زخم های مزمن با استفاده از امواج صوتی است. امواج صوتی بافت را گرم می کنند. اما اثبات نشده که فراصوت تراپی به بهبود سریعتر زخم منجر شود. همانطور که در مورد الکترومغناطیس تراپی صادق است است، روشی که امواج الکترومغناطیسی ضعیف به زخم با استفاده از بالش یا تشکی که در آن آهنرباست اعمال می شود.
وکیوم تراپی
در وکیوم تراپی، زخم با یک پوشش عایق هوا کاور می شود که بوسیله یک لوله نازک به یک پمپ وصل شده است.
پمپ به طور مداوم ،با ایجاد فشار منفی در سراسر سطح زخم مایع را از زخم بیرون می کشد. هدف این است که جریان خون را به زخم افزایش دهد. اینکار کمک می کند تا زخم مرطوب هم بماند.
سیستم های وکیوم در بعضی از بیمارستان ها برای درمان زخم های مزمن یا بزرگ استفاده می شود، به عنوان مثال پس از گرافت پوست. اما آنها همچنین می توانند در خانه هم استفاده شوند. فشار منفی به زخم در زمان تنظیم شده اعمال می شود.
اما پمپ، که به طور مداوم متصل است، حرکت شما را محدود می کند و باعث ایجاد نویز می شود. بعضی از مردم این را آزار دهنده می دانند. تغییر پانسمان و لوله نیز می تواند دردناک باشد و باعث مقدار کمی خونریزی شود.
گرافت پوست
اگر یک زخم خیلی بزرگ است که نمیتواند به تنهایی بسته شود، گرافت پوست به عنوان یک گزینه درمان درنظر گرفته می شود. در این روش، پوست از قسمت دیگری از بدن شما – معمولا ران- گرفته می شود و بر روی زخم پیوند داده می شود.
همچنین گرافت هایی هستند که از محصولات سلولی انسان و مواد مصنوعی ساخته شده اند. مطالعات نشان داده اند که این روش افزایش شانس بهبود زخم پای به علت مشکلات قلبی عروقی را سریع تر می کند.