آیا تفاوت بین زخم حاد و مزمن را می دانید

آیا تفاوت بین زخم های حاد و مزمن را درک می کنید؟ اگر پاسخ دادید که زخم های حاد زخم هایی هستند که برای مدت کوتاه تری وجود داشته اند، درست جواب داده اید؛ اما تفاوت های بسیاری در زخم های حاد و مزمن وجود دارد که واضح نیستند و باید در هنگام برنامه ریزی مراقبت زخم مورد توجه قرار گیرند.

اگر چه تعریف واقعی برای زخم های حاد و مزمن وجود ندارد، به طور گسترده این تعریف پذیرفته شده است که : زخم های حاد در طی مراحل طبیعی زخم پیشرفت می کنند و علائم مشخصی از بهبود را طی چهار هفته نشان می دهند، در حالی که زخم های مزمن به طور طبیعی از طریق مراحل بهبود پیشرفت نمی کنند (اغلب در یک مرحله باقی مانده اند) و در طول چهار هفته شاهد بهبود زخم نخواهیم بود.

مراحل بهبود زخم

چهار مرحله متمایز که همپوشانی دارند برای بهبود زخم وجود دارد. به منظور شناخت تمایز بین زخم های حاد و مزمن، درک این مراحل و توانایی شناخت مشکل حائز اهمیت است.

هموستاز: هموستاز لخته ای است که در ابتدا در محل آسیب برای کنترل خونریزی تشکیل می شود. این لخته عمدتا از پلاکتها تشکیل شده است. اندوتلیوم عروق خونی که در معرض آسیب قرار می گیرند، پلاکت ها را تحریک کرده تا عوامل خاصی را آزاد کنند، که منجر به تخریب عروق و شروع آبشار لخته کردن می شود. ترومبین، پروستاگلاندین ها، فاکتورهای رشد و دیگر سیتوکین ها در محل آسیب دیده آزاد می شوند که هدف آن جذب سلول های التهابی به این منطقه است و همچنین تولید و مهاجرت آنها را افزایش می دهد. شرایط بسیاری می توانند با تشکیل لخته در زمان هموستاز مانند نارسایی وریدی، دیابت، ترومبوسیتوپنی و سایر اختلالات خون تداخل داشته باشند. شرایطی مانند این ها ممکن است منجر به بهبود ضعیف زخم شوند، بنابراین مدیریت دقیق این شرایط در روند طبیعی زخم مهم خواهد بود.

التهاب: در طی چند ساعت پس از تشکیل لخته، نوتروفیل ها به محل آسیب رسیده اند و به دیواره سلولی اندوتلیوم عروق آسیب دیده پیوند می خورند. این نوتروفیل ها با بیگانه خواری بافت های مرده و هر ماده خارجی موجود را از بین می برد. نوتروفیل ها همچنین باعث ایجاد واسط های التهابی می شوند که فیبروبلاست ها و سلول های اپیتلیال را به محل آسیب رسانده و جذب می کنند. هنگامی که نوتروفیل ها تخلیه می شوند، توسط ماکروفاژها جایگزین می شوند، که به خلاص شدن از بافت مرده زخم و تولید الاستاز و کلاژناز کمک می کند. ماکروفاژ همچنین پایان فاز التهابی و آغاز فاز تکثیر بهبود زخم را انجام می دهند. متاسفانه واسطه های التهابی می توانند باعث آسیب بافتی شوند و گاهی اوقات فاز التهابی بهبود را طولانی کنند. بنابراین هر فرآیندی که باعث افزایش نوتروفیل ها (و به این ترتیب واسطه های التهابی) می شود، می تواند به طولانی شدن فاز التهاب منجر شود، که علائم بالینی آن ممکن است به عنوان افزایش ترشحات آشکار شود. هنگامی که زخم ها در فاز التهابی متوقف می شوند، مدیریت مناسب ترشحات گام مهمی در کمک به زخم ها برای رفتن به مرحله تکثیر است.

تکثیر: در این مرحله اندازه زخم کوچکتر شده و با بافت همبندی جدید (انقباض، گرانولیزاسیون و اپیتلیالیزه شدن) پر می شود. بافت گرانولاسیون شامل فیبروبلاست ها، ماکروفاژها، رگ های خونی، کلاژن نابالغ و ماتریکس خارج سلولی است. همانطور که ماکروفاژها شروع به کاهش یافتن می کنند، سلول های دیگر، از جمله کراتینوسیت ها، فیبروبلاست ها و سلول های اندوتلیال، فاکتورهای رشد را تولید می کنند و به افزایش یافتن ادامه می دهند. با رشد بافت گرانوله، تولید کلاژن و فیبروبلاست ها را تحریک می شود که داربست های جدید برای ترویج مهاجرت سلول های اندوتلیال و فیبروبلاست ها به زخم ایجاد می کنند. رشد بافت گرانوله باعث پر شدن زخم و کاهش حاشیه زخم می شود. در نهایت زخم بسته شده و اسکار ایجاد می شود. در طول مرحله تکثیر، حفظ محیط زخم مرطوب و حفاظت از بافت های جدید در حال رشد بسیار مهم است. هر فرآیند یا شرایطی که با هر کدام از اینها تداخل داشته باشد، ممکن است باعث افزایش طول مرحله تکثیر شود.

تجدید ساختار: در این مرحله، بازسازی، تولید و بازسازی کلاژن رخ می دهد. تجدید ساختار فرایندی است که می تواند چندین ماه طول بکشد. استحکام کششی پوست افزایش می یابد، اما هیچ گاه به استحکام قبل از آسیب دیدن نمی رسد. در بهترین حالت، استحکام کششی ممکن است 80٪ سابق باشد.

چه چیزی باعث ایجاد زخم مزمن می شود؟

چرا برخی از زخم ها به طور صحیح و سریع از طریق مراحل بهبودی پیشرفت می کنند، در حالی که بقیه در مرحله ای از بهبود زخم گیر می افتند. چند دلیل عمده برای تبدیل زخم حاد به زخم مزمن شامل موارد زیر است:

• واسطه های التهابی
• عفونت زخم
• بیوفیلم
• هیپوکسی
• تغذیه نامناسب

مشخص است که تلاش برای تعیین علت اصلی عدم موفقیت بهبود زخم از طریق مراحل طبیعی بهبود، کلید تبدیل زخم های مزمن به زخم های قابل بهبود است.

برای مقالات بیشتر به سایت وکیوم تراپی مراجعه فرمایید.

منبع:تفاوت بین زخم حاد و مزمن

راه های کنترل درد زخم های حاد

درد به عنوان احساس جسمانی ناراحتی یا رنج که با یک اختلال بدنی مانند آسیب یا بیماری همراه است تعریف می شود. واکنش بیماران به انواع مختلف درد بسیار متفاوت است.

علل درد زخم

درد زخم به دو دسته تقسیم می شود:

• دردزا یا نوسیسپتیو (nociceptive)
• نوروپاتیک (neuropathic)

درد زخم می تواند ناشی از آسیب بافتی (نوسیسپتیو) یا اختلال عملکرد سیستم عصبی (نوروپاتیک) باشد. هر دو نوع درد زخم منشا و ویژگی های منحصر به فرد دارند و هر کدام به طور متفاوت به شیوه های درمان پاسخ می دهند.

انواع درد

نوع دردزا یا نوسیسپتیو به حالت دردی تیز یا شبیه اصابت چاقو حس می شود. این درد پاسخ به آسیب بافتی است که باعث می شود اعصاب درگیر پیام درد را به مغز ارسال کنند.

درد نوروپاتیک به عنوان سوزش، احساس سوزن سوزن شدن یا تیرکشیدن در ناحیه آسیب دیده حس می شود و ریشه ی درد مزمن است. این درد ناشی از آسیب یا اختلال عملکرد سیستم عصبی است.

علائم و نشانه ها

در حالی که درد های نوسیپتیو و نوروپاتیک به عنوان اساس پزشکی برای درد به کار می روند، علایم مختلف درد و علل روزمره متفاوتی به شرح زیر ارائه می دهند:

درد پس زمینه می تواند دردی گاه به گاه یا مداوم در محل زخم، حتی در حالت استراحت باشد.

درد اتفاقی این درد در ناحیه زخم در طول روز حین فعالیت های ساده مانند عطسه، سرفه، راه رفتن و یا تغییر موقعیت رخ می دهد.

درد رویه ای مستقیما مربوط به فعالیت ها و رویه هایی مانند تغییر روزانه پانسمان است.

درد عملیاتی ناشی از مداخلات تهاجمی زخم است مانند دبریدمان زخم یا بیوپسی زخم.

گزینه های درمان و مدیریت درد

زخم های حاد، زخم هایی هستند که نیاز به یک پروتکل درمان شدید برای کمک به بهبود در کوتاه مدت دارند. بر اساس اصول جراحی، زخم حادی که طی چهار تا شش هفته بهبود نیافته است، به طور کلی باید یک زخم مزمن در نظر گرفته شود. پروتکل های مختلفی برای درمان و مدیریت زخم های حاد و مزمن وجود دارد اما هر دو هدف مشابه دارند: پیشرفت در بهبود و نتیجه کلی.

مسکن

مدیریت درد با مسکن باید با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن آغاز شود. در صورت نیاز این مسکن ها به مخدرهای ضعیف و در نهایت مخدر قوی با احتیاط در مورد احتمال اعتیاد به آن ها ارتقا می یابند. محققان دریافته اند که داروهای ضد انعقادی نیز می توانند برای کنترل درد زخم مفید باشند.

استفاده از بی حسی موضعی قبل از تعویض پانسمان می تواند به بیمار کمک کند که این روند که گاهی اوقات خسته کننده می شود، را تحمل کند. انتخاب بی حسی تهاجمی شامل بلاک عصبی منطقه ای یا اپیدورال یا سمپاتکتومی کمری برای کنترل درد زخم مزمن و ناتوان کننده می باشد.

مداخلات غیر دارویی

سایر گزینه های کنترل درد غیرتهاجمی غیر دارویی عبارتند از: تحریک الکتریکی عصبی پوست (TENS)، اولتراسوند تراپی و انرژی فرکانس رادیویی پالس (PRFE). این روش ها یا باعث تحریک بافت و یا کاهش درد می شوند.

رویه های تعویض پانسمان

مشارکت دادن بیمار در انتخاب گزینه های کنترل درد و انجام روش های تعویض پانسمان می تواند به کاهش اضطراب بیمار و روند بهبود کمک کند. حواس پرتی های ساده مانند گوش دادن به موسیقی گاهی می تواند به بیمار راحتی کافی در حین تعویض پانسمان را بدهد. تلاش برای ایجاد ترکیبی از درمان های تسکین دهنده درد برای تطابق با درد بیمار قبل از شروع تعویض پانسمان، به طور چشمگیری تجربه کلی و اثربخشی فرایند بهبود را افزایش می دهد.

کنترل عفونت

پیشگیری و کنترل عفونت زخم حیاتی است. زخم عفونی به طور چشمگیری شدت درد زخم را افزایش می دهد. با توجه به شرایط زخم و نتایج کشت زهکشی زخم، آنتی میکروب ها و آنتی بیوتیک ها می توانند برای کاهش عفونت و درد مرتبط به آن مفید باشند. آنتی بیوتیک داخل وریدی یا خوراکی ممکن است تجویز شود. درمان موضعی آنتی میکروبی در طی تغییر پانسمان استاندارد نیز گزینه مناسبی برای درمان عفونت زخم، بر اساس شرایط زخم و شواهد عفونت باکتریایی است.

نتیجه

درد زخم می تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی بیمار تاثیر گذارد. گزینه های درمان بسیاری وجود دارد، غیر دارویی، دارویی، غیر تهاجمی، تهاجمی، تسکین دهنده و اثربخش که از آن انتخاب کنید. تحت نظر متخصص زخم، گزینه هایی برای کنترل درد زخم های حاد و مزمن وجود دارد. ممکن است چندین جلسه مختلف برای پیدا کردن بهترین روش کنترل درد برای هر بیمار و هر وضعیت بالینی منحصر به فرد نیاز باشد. صبر و تجربه بالینی متخصص زخم شما به همراه مشارکت بیمار در روند، بهترین و موثر ترین انتخاب را در نهایت پیدا خواهد کرد.

برای مطالب بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

منبع سایت