وکیوم تراپی زخم
وکیوم تراپی چیست
بسته شدن زخم با کمک خلاء، یک نوع درمان برای کمک به بهبود زخم است که همچنین با عنوان وکیوم زخم نیز شناخته شده است. در طول درمان، یک دستگاه فشار هوای روی زخم را کاهش می دهد. اینکار می تواند به بهبود زخم کمک کند.
گازهای موجود در اطراف ما فشاری را روی سطح بدن ما ایجاد می کنند. دستگاه وکیوم زخم این فشار بر روی سطح زخم را برطرف می کند. اینکار می تواند به بهبود زخم از راه های متفاوت کمک کند. وکیوم می تواند به آرامی مایع را از درون زخم بکشاند، تورم را کاهش دهد و ممکن است به پاک کردن زخم و حذف باکتری ها نیز کمک کند. وکیوم همچنین به نزدیک کردن لبه های زخم به یکدیگر کمک کرده و ممکن است رشد بافت جدید را که باعث بسته شدن زخم می شود را تحریک کند.
یک سیستم وکیوم زخم دارای چند بخش است. پانسمان فوم یا گاز که به طور مستقیم بر روی زخم قرار می گیرد. یک نوار چسب که زخم را پوشش می دهد و یک لوله زهکشی که از زیر چسب می آید و به یک پمپ خلاء قابل حمل متصل می شود. این پمپ فشار هوای بر روی زخم را از بین می برد. اینکار ممکن است به طور مداوم یا دوره ای انجام پذیرد.
پانسمان هر 24 تا 72 ساعت ت تعویض می شود. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جایی که می روید، دارید.
چرا ممکن است نیاز به بسته شدن زخم با کمک وکیوم داشته باشم؟
ممکن است این درمان را برای زخم های تازه ( حاد ) نیاز داشته باشید. یا ممکن است برای زخم مزمن نیاز باشد. زخم مزمن زخمی است که با گذشت زمان به درستی درمان نمی شود. این زخم ها می توانند با زخم های مرتبط با دیابت رخ دهد. اگر اخیرا یک پیوند پوستی داشته اید، ممکن است نیاز به وکیوم زخم داشته باشید. همچنین شما ممکن است برای یک زخم بزرگ نیاز به وکیوم تراپی داشته باشید. زخم های بزرگ می تواند مدت زمان بیشتری برای بهبودی نیاز داشته باشند.
یک سیستم وکیوم زخم می تواند به سرعت درمان زخم شما کمک کند از طریق:
- تخلیه مایع اضافی از زخم
- کاهش تورم
- کاهش باکتری در زخم
- نگه داری زخم بصورت مرطوب و گرl
- کمک به نزدیک شدن لبه های زخم
- افزایش جریان خون به زخم
- کاهش قرمزی و تورم (التهاب)
وکیوم تراپی زخم مزایای دیگری را نیز نسبت به سایر انواع مراقبت از زخم ارائه می دهد. ممکن است ناراحتی کلی شما را کاهش دهد. پانسمان معمولا نیاز به تعویض کمتری دارد. و پانسمان راحت تر در جای خود قرار می گیرد.
خطرات بسته شدن زخم با کمک وکیوم چیست؟
وکیوم زخم دارای برخی از خطرات نادر است، مانند:
- خونریزی (که ممکن است شدید باشد)
- عفونت زخم
- ارتباط غیر طبیعی بین روده و پوست (فیستول روده)
آموزش مناسب در تعویض پانسمان می تواند به کاهش خطر این مشکلات کمک کند. همچنین، متخصص زخم شما وضعیت شما را به دقت بررسی کرده و به شما اطمینان می دهد که شما یک گزینه مناسب برای درمان هستید. برخی مشکلات می توانند خطر ایجاد عوارض را افزایش دهند، از جمله:
- خطر بالای خونریزی از یک بیماری دیگر
- عفونت زخم
- عفونت استخوانی نزدیک
- بافت زخم مرده
- بافت سرطانی
- پوست شکننده، از جمله استفاده طولانی مدت از استروئیدهای موضعی یا بالا رفتن سن
- آلرژی به چسب
- جریان خون بسیار ضعیف به زخم
- زخم های نزدیک به مفاصل که ممکن است به علت حرکت دوباره باز شود
پزشک شما در مورد خطراتی که برای شما به وجود آید با شما بحث خواهد کرد. اطمینان حاصل کنید که با او درباره همه سوالات و نگرانی های خود صحبت کنید.
چگونه برای بسته شدن زخم با وکیووم باید آماده شوید؟
به احتمال زیاد نیازی به انجام کارهای زیادی برای آماده سازی برای وکیوم زخم ندارید. در بعضی موارد، ممکن است قبل از انجام این درمان، نیاز باشد صبر کنید. به عنوان مثال، ممکن است نیاز باشد که پزشک شما ابتدا عفونت زخم را درمان کند. ممکن است نیاز باشد که ابتدا بافت مرده یا آسیب دیده نیز از زخم شما حذف شود.
شما یا مراقب شما ( همراه ) ممکن است نیاز به آموزش در مورد نحوه استفاده از دستگاه VAC زخم داشته باشید. این کار در صورتی انجام می شود که بتوانید وکیوم زخم را در خانه داشته باشید. در موارد دیگر ممکن است نیاز به وکیوم تراپی زخم در یک کلینیک زخم داشته باشید. اگر شما در حال انجام درمان هستید، شما راجع به چگونگی استفاده از دستگاه آموزش خواهید دید.
اگر نیاز به انجام هر کار دیگری برای انجام وکیوم زخم داشته باشید درمانگر زخم شما به شما اطلاع خواهد داد.
در هنگام وکیوم زخم چه اتفاقی می افتد؟
- یک متخصص زخم یا درمانگر زخم، زخم شما را با فوم و یا گاز پوشش می دهد. سپس یک نوار فیلم شفاف بر روی پانسمان و زخم گذاشته خواهد شد. این کار زخم را مهر و موم می کند. فوم به یک لوله زهکشی وصل می شود که به پمپ وکیوم متصل است. این پمپ قابل حمل است. هنگامی که پمپ روشن می شود، مایع از طریق فوم و لوله تخلیه می شود. پمپ ممکن است تمام مدت کار کند، یا ممکن است در دوره هایی خاموش و روشن شود. تنظیمات دقیق برای شما به نوع خاصی از دستگاه وکیوم زخم که استفاده می کنید، بستگی دارد.
- شما ممکن است یک بار در روز نیاز به تعویض پانسمان داشته باشید و یا بسته به زخم خود نیاز به تعویض پانسمان در دفعات کمتر یا بیشتر داشته باشید. شما یا همراه شما ممکن است برای انجام این کار در خانه آموزش ببینید و یا ممکن است برای این کار نیاز به مراجعه پرستار زخم داشته باشید. اگر زخم بزرگ یا شدید دارید، ممکن است لازم باشد در یک مرکز مراقبت از زخم بمانید.
- درمانگر شما ممکن است برای شما مسکن تجویز کند. این مسکن برای جلوگیری یا کاهش درد در طول تعویض پانسمان است.
- در صورت وجود تب و یا افزایش تورم یا درد در زخم خود، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین اگر در لوله یا مجموعه ی دستگاه خون یا لخته های خون وجود دارد نیز به او اطلاع دهید.
- شما احتمالا باید چند هفته یا چند ماه از وکیوم زخم استفاده کنید. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جایی که می روید دارید. درمانگر شما به دقت روند درمان شما را پیگیری خواهد کرد.
- در طول این مدت مطمئن شوید که تغذیه خوبی دارید و به اندازه کافی استراحت می کنید. این کارها برای بهبود مناسب زخم و جلوگیری از عفونت ضروری است. درمانگر شما می تواند به شما در مورد تغذیه در این دوران اطلاعات بیشتری بدهد.
- گر سیگار می کشید، کمک بخواهید تا بتوانید آن را ترک کنید. مواد سمی در دود سیگار (به ویژه نیکوتین، مونوکسید کربن و سیانید هیدروژنه) به شدت توانایی بدن در بهبود زخم را مختل می کند.
پس از قطع دستگاه وکیوم زخم چه اتفاقی می افتد؟
اگر مبتلا به بیماری هستید که سبب ایجاد زخم می شود، نظیر دیابت، با درمانگر خود مشورت کنید. او می تواند به شما برای جلوگیری از به وجود آمدن زخم های جدید در آینده کمک کند.
برای مقالات بیشتر به سایت
مراجعه کنید
آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟
آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟
آسیب به یکپارچگی پوست که تمام سطح بدن ما را پوشش می دهد زخم نامیده می شود. بهبود زخم یک مکانیسم دفاع از آسیب است. یک زخم تمیز و غیر التهابی، که در آن لبه های زخم با جراحی بهم می پیوندند، با کمترین ضایعات بافتی بهبود می یابد و به عنوان درمان اولیه زخم نامیده می شود. اگر لبه های زخم بهم نپیوندند، بافت از دست رفته و زخم های التهابی با بهبود زخم ثانویه، التیام می یابد. در درمان با بهبود زخم ثانویه، اسکار بیشتری بعد از بهبودی باقی می ماند.
بهبود اولیه زخم
اساسا شامل ۳ مرحله می شود:
- پاسخ اولیه
- بازسازی اپیتلیوم
- تعمیر بافت های زیر جلدی
پاسخ اولیه به ۲ قسمت تقسیم می شود:
پاسخ مویرگ ها
اولین پاسخ به خونریزی در نتیجه آسیب، انقباض عروق خونی است که ۱۰-۵ دقیقه طول می کشد. مکانیسم انعقاد خون توسط پلاکت ها (پلاکت های خون) فعال می شود. پس از انقباض عروق، رگ ها انبساط می یابند و نفوذپذیری مویرگ ها افزایش می یابد. گلبول های سفید حالت چسبندگی پیدا می کنند و در عرض ۶۰-۳۰ دقیقه دیواره های رگ ها با این سلول ها پوشیده می شود. گلبول های قرمز نیز با انجام وظیفه به آن می پیوندند.
پاسخ سلولی
۴ تا ۵ روز بعد از آسیب، کلاژن سنتز می شود. الیاف کلاژن مانند چسب بین لبه های زخم عمل می کنند. ساختار جدید و دوام زخم را فراهم می کند. در روز پنجم، زمانی که سنتز کلاژن شروع به افزایش می کند، زخم ، تنها صاحب ۱۰٪ از نیروی کششی واقعی است. این نیرو در هفته ششم تا ۶۰ درصد افزایش می یابد و در عرض ۶ ماه به حداکثر می رسد.
بازسازی اپیتلیوم
بین ۲۴ تا ۳۶ ساعت پس از صدمه، پسوند اپیتل به شکل سلول های باریک به اعماق زخم پیش می رود. این سلول ها، کلاژن زنده و مرده را از یکدیگر جدا می کنند و پوسته روی زخم را خارج می کنند.
تعمیر بافت های زیر جلدی
بافت شفادهنده گرانول و صورتی رنگ است. گرانول ها، عروق های مویرگی تازه تشکیل شده هستند و به راحتی خونریزی می کنند. بافت جدید، بافتی متورم شده است ، زیرا در ساختاری است که اجازه می دهد مایع و گلبول های قرمز در دیواره رگ های جدید از ورید خارج شوند. فیبرهای کلاژن به علت ساختار در برابر نیروی کششی مقاومت نشان می دهند. انواع کلاژن که در درمان زخم ها مهم هستند نوع ۱-۲-۳ هستند. این کلاژن ها ۹۵ درصد کل کلاژن بدن را تشکیل می دهد. از بین رفتن بافت در زخم ، باعث مرگ و میر بیشتر سلول ها و بافت ها می شود و واکنش شدید التهابی مشاهده می شود. در نتیجه واکنش شدید التهابی ، زخم با علائم تغییر شکل بزرگ بهبود می یابد. مهمترین تفاوت بین بهبود زخم اولیه و ثانویه، انقباض زخم است. انقباض با کوتاه شدن الیاف کلاژن اتفاق می افتد.
عوامل موثر در بهبود زخم
عوامل محلی
- وجود خون کافی ضروری است
- هنگامی که زخم التهاب می یابد، باعث کاهش التیام زخم ، ایجاد زخم بزرگتر و تغییر شکل می شود
- جسم خارجی: سیستم ماکروفاژ را به دلیل واکنش التهابی و فاگوسیت ها فعال می کند و مانع از بهبود زخم می شود
- تابش: سبب تاخیر در بهبود زخم می شود.
عوامل سیستمیک
- عوامل متابولیک: کمبود پروتئین، ویتامین C، ویتامین A و کمبود روی سبب تاخیر در التیام زخم می شود. دیابتی ها به عفونت بیشتر حساس هستند. کورتیکواستروئیدها سبب تاخیر در التیام می شوند.
- داروهای سیتواستاتیک: این داروها که در درمان سرطان استفاده می شوند باعث تاخیر در بهبود زخم می شوند
- سن: مطالعات انجام شده بر روی جنین در رحم، هیچ عارضه ای بر روی پوست جنین نشان نداده است. علت دقیق این موضوع شناخته شده نیست، اما وجود عامل رشد خاص و یا مقدار زیاد کلاژن در پوست جنین تخمین زده شده است. اگر چه پوست افراد بین ۹ تا ۲۵ ساله، سالم است و درمان سریع است، در صورت وجود زخم ها قرمز و گسترده هستند. پس از ۵۰ سالگی، زخم به آرامی بهبود می یابد، اما بافت اسکار کمتر می شود.
منبع سایت
انواع زخم + انواع پانسمان ها نوین مربوط به هر زخم
انواع زخم + انواع پانسمان ها نوین مربوط به هر زخم
زخم به هر دلیلی می تواند به عنوان اختلال در پوست و بافت تعریف شود. از آنجا که پوست صدمه می بیند خطر عفونت نیز افزایش می یابد. هدف مراقبت از زخم، تمیز کردن زخم های کثیف و عفونی به منظور آماده سازی برای بهبود است. مراقبت از زخم و پانسمان بستگی به نوع، گستردگی و ویژگی زخم دارد.
انواع زخم
زخم با توجه به ظاهر،علت وقوع، آلودگی با میکروارگانیسم های بیماری زا، به انواع مختلف طبقه بندی می شوند. طبقه بندی زخم ارزیابی و درمان زخم را تسهیل می کند و تضمین می کند که خطرات احتمالی پیش از آن شناخته شده است.
با توجه به یکپارچگی پوست، زخم به عنوان زخم باز و بسته طبقه بندی می شود:
زخم های باز
پوست و بافت های زیر پوستی آسیب دیده و یکپارچگی پوست در اندازه های مختلف آسیب دیده است.
زخم های بسته
زخم های ناشی از آسیب های ناگهانی هستند که سبب از بین رفتن یکپارچگی پوست نمی شوند. زخم های بسته به شرح زیر طبقه بندی می شوند:
زخم هایی که با میکروارگانیسم های بیماری زا آلوده می شوند:
زخم تمیز
زخم هایی که روی آن ها هیچ میکروارگانیسم بیماری زایی وجود ندارد. زخم هایی که بافت از دست رفته و عفونت ندارند و جای زخم درآن کم است زخم های تمیز هستند.
زخم آلوده
زخم هایی که در آن میکروارگانیسم های بیماری زا حضور دارند. در زخم قرمزی، درد، خونریزی، بوی بد ونشانه های عفونت دیده می شود.
زخم ها با توجه به مدت زمان درمان:
زخم حاد
زخمی که در زمان انتظار در شرایط عادی بهبود می یابد. در چنین زخم هایی، اگر هیچ فاکتوری (بیماری، سن، و غیره) مانع بهبودی نشود، بهبودی مستمر است.
زخم مزمن
زخمی است که در عرض ۳ ماه بهبود نمی یابد. زخم به طور مداوم تکرار می شود. یک فاکتور موضعی یا سیستمیک مانع بهبود زخم می شود.
اصول اولیه در مراقبت از زخم
- بهبود وضعیت کلی بیمار
- برداشتن فشار از سطح زخم
- مرطوب نگه داشتن زخم
- حذف بافت نکروز زخم در صورت نیاز با لوازم پانسمان مناسب و استریل
- تمیز کردن زخم و اطراف آن با محلول ضدعفونی کننده
- مبارزه با عفونت
- در صورت لزوم پانسمان کردن با گاز استریل یا پوشش بیولوژیکی جراحی
- ثابت نگه داشتن حرارت زخم
- باز کردن زخم هر روز برای کنترل عفونت و هماتوم
عوامل موثر در تاخیر بهبود زخم
عوامل موثردر تاخیر بهبود زخم عبارتند از:
- خونریزی: یک زخم که جریان خون کافی ندارد، نمی تواند به خوبی تغذیه شود، بنابراین تاخیر در بهبودی، افزایش خطر ابتلا به عفونت و نکروز (مرگ بافت) وجود دارد. جلوگیری از آسیب به عروق در طول جراحی، باعث بهبودی سریع می شود. در افراد سیگاری و مسن با اختلال در جریان خون، بهبود زخم دشوار می شود.
- عفونت: باکتری ها از خارج یا از طریق خون وارد زخم می شوند. حتی در شرایط اتاق عمل، هر زخم تا حدودی آلودگی دارد. هر زخم آلوده، عفونی نیست. اگر بیش از ۱۰۰ هزار باکتری در یک گرم بافت وجود داشته باشد احتمال عفونت در زخم ۵۰٪ است. عفونت باعث تاخیر جدی در بهبود زخم می شود.
- نوع بافت: پتانسیل بهبود بافت هایی مانند پوست، روده، مثانه، واژن بسیار بالا است اما بافت هایی مانند عصب و فاسیا دیرتر بهبود می یابند.
- تروما: تروما در بهبود زخم تاثیر منفی می گذارد. بنابراین، برای جلوگیری از اثر تروما باید برای مدتی زخم بسته نگه داشته شود.
انواع پانسمان های نوین زخم و کاربرد هریک
به طور کلی انواع پانسمان های نوین زخم به ۴ گروه اصلی طبقه بندی شده است. این محصولات معمولا به تنهایی یا با ترکیبی از چندین فرایند بر روی زخم های فیزیولوژیکی مختلف اعمال می شوند. آنها عبارتند از: پانسمان آلژینات، فیلم شفاف، هیدروژل، هیدروکلوئید.
پانسمان آلژینات
فیبرهای آلژینات دارای خواص تبادل یونی هستند. در تماس با ترشح زخم، یون کلسیم در فیبر با یون های سدیم در مایع بدن جایگزین می شود. در نتیجه یک قسمت از فیبر، آلژینات سدیم می شود. آلژینات سدیم محلول در آب است. این تبادل یون باعث تورم فیبر و ایجاد ژل در سطح زخم می شود. علاوه بر این ویژگی منحصر به فرد، فیبرهای آلژینات یکی از مواد ایده آل برای تولید پوشش های مرطوب کننده برای پانسمان زخم می باشند. پانسمان آلژینات چسبنده نیست و استفاده از آن آسان است. همچنین دفعات تعویض پانسمان کم است. از آنجا که پانسمان آلژینات هیدروفیل است ۳۰-۲۰ برابر وزن مایع زخم را جذب می کند. این پانسمان، تشکیل بافت اپیتلیوم و گرانولاسیون را افزایش می دهد. از پانسمان آلژینات ۴۴، برای زخم های ضخیم ، زخم های توخالی، زخم های خونریزی کرده متوسط و شدید، زخم های عفونی استفاده می شود. این پانسمان، به لخته شدن کمک می کند. یون کلسیم آزاد شده توسط پانسمان، سبب فعال شدن ماده پروترومبین که باعث انعقاد می شود. اگرچه پانسمان های آلژینات خواص ضد باکتری ندارند، اما باکتری ها می توانند به صورت غیرفعال در داخل ژل قرار گیرند و با تعویض پانسمان حذف شوند.
فیلم شفاف
در مراقبت از زخم، فیلم های نیمه رسانا (فیلم های شفاف)، با جلوگیری از انتقال باکتری های هوا به زخم، اجازه تبادل گاز بین زخم و محیط را می دهد. ساختار نیمه رسانای فیلم ها باعث می شود تا بخش زیادی از رطوبت از طریق فیلم منتقل شود. اما از جذب ترشحات زخم جلوگیری می کند. بنابراین، فیلم های نیمه رسانا باید در زخم های خشک بیشتر استفاده شود. این فیلم ها نسبتا مفید هستند و در هنگام استفاده از آنها هیچ ناراحتی ایجاد نمی کنند. از آنجا که شفاف هستند، قسمت زخمی به طور مستقیم مشاهده می شود. از فیلم شفاف در زخم های جراحی، سوختگی سطحی ، زخم بستر و ناحیه کاتتر داخل وریدی می توان استفاده کرد. پانسمان فیلم شفاف به اتولیز زخم های نابالغ کمک می کند. این پانسمان سبک و انعطاف پذیر است. همچنین با اعمال پانسمان بر روی زخم از آسیب به زخم در اثر اصطکاک جلوگیری می کند.
پانسمان هیدروژل
پانسمان های هیدروژل دارای ظرفیت جذب بالا هستند و بر روی زخم نمی چسبد. از آنجا که هیدروژل ها نمی توانند اجزای بیولوژیکی مانند پروتئین و سلول را جذب کنند، در مقابل باکتری ها ضعیف هستند و برای محفاظت از زخم، پانسمان دوم نیاز است. پانسمان های هیدروژل را می توان به شکل برگ یا بی شکل (آمورف) یافت. هیدروژل هایی که به شکل برگ هستند و امروزه استفاده می شوند، دارای خواص مناسب و ایده آل هستند. با این حال، این نوع هیدروژل ممکن است سبب تضعیف پوست شود. هنگامی که از پانسمان هیدروژل روی سطح زخم خشک استفاده می شود، با مرطوب کردن زخم، محیط مرطوب را برای بهبود زخم ایجاد می کند. این پانسمان ها به راحتی از روی زخم جدا می شوند زیرا رابط مرطوب بین پانسمان و زخم، مانع از چسبیدن پانسمان به زخم می شود. علاوه بر این، پانسمان هیدوژل را می توان به طور سطحی به روی زخم اعمال کرد. هیدروژل های آمورف برخلاف هیدروژلهای برگ که ساختار سه بعدی دارند، مایعات چسبناک ضخیم هستند. هنگامی که ترشح زخم را جذب می کنند، تا زمانی که تمام خواص چسبندگی خود را از دست بدهند ، متورم می شوند. هیدروژل های آمورف با افزایش رطوبت بافت های چروک و افزایش تولید کلاژناز، اتولیز کردن بافت های آسیب دیده و عفونی را آسان می کنند.
پانسمان هیدروکلوئید
پانسمان های هیدروکلوئیدی شامل ذرات پلیمری هیدرولیفی هستند. ذرات هیدروفیلی در تماس با مایع زخم، آن را جذب و به فرم ژل تبدیل می کنند و پانسمان می تواند به مدت ۷ روز روی زخم باقی بماند. پانسمان های هیدروکلوئیدی ۴۶، معمولا هم روی بافت های مرطوب و هم روی بافت های خشک روند چسبندگی نشان می دهد. هر نوع از این پانسمان ها دارای ظرفیت جذب متفاوت است. پانسمان هیدروکلوئید، سرعت اپیتلیزیشن و تولید کلاژن را افزایش می دهد. استفاده از این پانسمان آسان است. درد را تسکین می دهد. برای زخم های جزئی یا عمیق، خونریزی های خفیف تا متوسط استفاده می شود. اگر در فواصل مناسب تعویض نشود، ممکن است پوست را تضعیف کند.
زخم سوختگی، طبقه بندی سوختگی و درمان سوختگی شدید
سوختگی آسیب به بافت بدن ناشی از گرما، مواد شیمیایی، برق و نور خورشید است. تاول سوختگی نوعی از سوختگی ناشی از بخار یا مایعات داغ است. شدت سوختگی بستگی به میزان بافت درگیر و عمق آسیب دارد.
سوختگی ها اغلب این چنین طبقه بندی می شوند:
درجه اول : سوختگی هایی که سبب آسیب به لایه بیرونی پوست یعنی اپیدرم می شوند.
درجه دوم : سوختگی هایی که باعث آسیب عمیق تر به درمیس، لایه زیر اپیدرم می شوند.
درجه سوم : سوختگی هایی که عمیق ترین و شدیدترین آسیب را ایجاد می کنند – تخریب تمام لایه های پوست و آسیب به بافت های زیرین.
چگونه سوختگی ها را درمان می کنید؟
اگر سوختگی یکی از ویژگی های زیر را داشته باشد، آن را به عنوان سوختگی شدید درمان کنید و کمک پزشکی فوری دریافت کنید:
- قرمزی که شامل مفاصل بزرگ یا صورت، دست ها، پاها، ناحیه تناسلی یا باسن است.
- تاول یا پوست بسیار قرمز که مساحتی بزرگتر از سکه را شامل می شود یا شامل مفصل های اصلی یا صورت، دست، پا، ناحیه تناسلی یا باسن است.
- مناطق با رویه سیاه و خشک و بافت سفید (این علائم نشان می دهند که سوختگی درجه سوم است).
برخورد ایمن با فرد دچار سوختگی های شدید
اولا اطمینان حاصل کنید که شما، دیگران و فرد آسیب دیده در معرض خطر بیشتری نیستید.
اگر لباس شخصی آتش گرفته باشد، باید آنها را در یک پتوی غیر پلاستیکی، کت یا فرش بپیچید و روی زمین بچرخانید تا شعله های آتش خاموش شوند.
برای سوختگی های الکتریکی، اگر ممکن باشد، منبع برق را خاموش کنید و فرد را از منبع برق بدون لمس منبع، جدا کنید. (از چیزی خشک و غیر رسانا مانند دسته جاروی چوبی استفاده کنید).