درمان سوختگی، انواع سوختگی و نحوه مراقبت از آنها
سوختگی یکی از شایع ترین صدمات خانگی است، به ویژه در کودکان. اصطلاح “سوختگی” به معنی صدماتی بیشتر از احساس سوزش از این صدمات است. سوختگی با آسیب شدید پوست مشخص می شود که باعث می شود سلول های آسیب دیده و از بین بروند.
اکثر مردم می توانند از سوختگی بدون عواقب جدی، بسته به علت و درجه آسیب، بهبود یابند. سوختگی های جدی تر نیاز به مراقبت های اورژانسی فوری برای جلوگیری از عوارض و مرگ دارند.
سوختگی آسیب به گوشت بدن ناشی از عواملی مانند گرما، مواد شیمیایی، اصطکاک و یا برق است. این زخم ها می تواند با توجه به شدت آن درجه بندی شده و به جز سوختگی های درجه اول، اغلب برای معاینه و درمان زخم مناسب به مراقبت های پزشکی نیاز دارند. اگر اخیرا دچار سوختگی شده باشید، از یک متخصص زخم درخواست مشاوره پزشکی کنید. در ادامه مطلب یک مرور کلی از رایج ترین انواع سوختگی ها در اختیار شما قرار می دهیم:
سوختگی درجه اول
سوختگی های درجه اول که نیز به عنوان سوختگی های سطحی شناخته می شوند، زیرا تنها بر لایه های خارجی پوست، اپیدرم تاثیر می گذارد. پوست قرمز، خشک و دردناک می شود اما در نهایت لایه اپیدرم از بین می رود. سوختگی های درجه اول به طور معمول نیاز به مراقبت های پزشکی ندارند.
سوختگی درجه دوم
سوختگی درجه دوم معمولا به لایه درم گسترش می یابد و می تواند ضخامت جزئی سطحی و یا ضخامت عمقی داشته باشد. این سوختگی روی اپیدرم و درم تاثیر می گذارد، هرچند آسیب لایه دوم سطحی است. این نوع سوختگی ها ممکن است مرطوب و قرمز باشند و می توانند باعث ایجاد تاول شوند. ضخامت نسبتا عمیق سوختگی به طور کامل از طریق دو لایه پوست گسترش می یابد، اما ممکن است نسبت به سوختگی سطحی کمتر دردناک و قرمز باشد. با این حال، این سوختگی ها در زمان طولانی تری بهبود می یابند و می توانند اسکار بیشتری ایجاد کنند. سوختگی درجه دوم به احتمال زیاد به مراقبت پزشکی نیاز دارد.
سوختگی درجه سوم
سوختگی های درجه سوم از طریق تمام درم گسترش می یابند و باعث می شوند که پوست سفت شده و به رنگ سفید یا قهوه ای درآید. بهبود این نوع سوختگی می تواند چند ماه طول بکشد و نیاز به مراقبت از زخم سوختگی دارند.
سوختگی درجه چهارم
سوختگی های درجه چهارم از طریق کل پوست و نیز چربی، عضلات و استخوان های زیر آن گسترش می یابد. پوست به رنگ سیاه تبدیل می شود. سوختگی درجه چهارم که جدی ترین نوع سوختگی بوده و نیاز به معاینه فوری پزشکی و درمان است.
مراقبت از زخم سوختگی برای جلوگیری از عفونت و کمک به فرآیند بهبود بسیار مهم است.
مراقب از زخم سوختگی
در صورت سوختگی های درجه دوم، سوم و چهارم، شما باید به مرکز درمان زخم سوختگی برای درمان مناسب و پانسمان زخم مراجعه کنید. برای جلوگیری از عفونت بسیار مهم است که مراقبت های پزشکی فوری بگیرید تا از عوارض بیشتر مثل عفونت جلوگیری شود. متخصص زخم می تواند درجه سوختگی شما را تعیین کند.
دکتر زخم ممکن است از دبریدمان (خارج کردن جسم خارجی یا بافت مرده از محل و یا اطراف ضایعه ی تروماتیک یا آلوده تا زمانی که بافت سالم مجاور نمایان شود) برای برداشتن پوست آسیب دیده استفاده کند. پزشک همچنین بهترین گزینه پانسمان زخم را تعیین خواهد کرد. به گفته مجله پزشکی بریتانیا، پانسمان هیدروکلوئید برای دست و دیگر مناطق کوچک با ضخامت های سطحی سوختگی مفید است. پانسمان آلژینات نیز ممکن است مناسب باشد چرا که به زخم می چسبد و هنگامی که زخم بهبود می یابد، آلژینات جدا می شود.
مهم این است که زخم سوختگی را که در حال بهبود است، تمیز نگه داشته و برای جلوگیری از عفونت، باید پانسمان به طور مرتب تعویض شود. دکتر دستورالعمل ها را برای بررسی روند بهبودی ارائه می دهد. اگر زخم شدید است، تا زمان بهبود شرایط، تحت مراقبت دکتر قرار می گیرید.
سوختگی دلایل مختلفی دارد، از جمله:
- سوختن با مایعات گرم و داغ مثل آب جوش
- سوختگی های شیمیایی
- سوختگی های الکتریکی
- آتش ، از جمله آتش از کبریت، شمع و فندک
- قرار گرفتن در معرض نور خورشید
نوع سوختگی بر اساس علت آن نیست. به عنوان مثال، سوختن با مایعات داغ می تواند باعث ایجاد هر چهار نوع سوختگی شود، بسته به اینکه چقدر مایع داغ است و چه مدت در تماس با پوست بماند.
سوختگی های ناشی از مواد شیمیایی و الکتریسیته، مراقبت فوری پزشکی را نیاز دارند زیرا ممکن است در داخل بدن تاثیر بگذارد، حتی اگر آسیب پوستی جزئی باشد.
جلوگیری از تمام درجات سوختگی
بهترین روش برای مبارزه با سوختگی ها، جلوگیری از وقوع آنها است. مشاغل خاص شما را در معرض خطر بیشتری برای سوختگی قرار می دهند، اما واقعیت این است که بیشتر سوختگی ها در خانه اتفاق می افتد. نوزادان و کودکان خردسالان بیشتر آسیب پذیرند. اقدامات پیشگیرانه که می توانید در خانه انجام دهید عبارتند از:
- هنگام آشپزی کودکان را از آشپزخانه دور نگه دارید.
- دسته های پلاستیکی را به سمت پشت اجاق گاز بچرخانید.
- یک کپسول آتش نشانی در نزدیکی آشپزخانه قرار دهید.
- یکبار در ماه سنسورهای دود را آزمایش کنید.
- هر 10 سال یکبار سنسورهای دود را تعویض کنید.
- دمای آبگرم کن را زیر 120 درجه فارنهایت نگه دارید.
- قبل از استفاده از آب در حمام حرارت آن را اندازه گیری کنید.
- مواظب کبریت ها و فندک ها باشید.
- نصب پوشش برای پریزهای برق.
- کابل های الکتریکی را با سیمهای لخت چک کنید و آن ها از این حالت در بیاورید.
- مواد شیمیایی را خارج از دسترس نگهدارید و هنگام استفاده از مواد شیمیایی دستکش بپوشید.
- هر روز از کرم ضدآفتاب استفاده کنید و از نور شدید آفتاب دوری کنید.
- اطمینان حاصل کنید که سیگار و موارد مشابه کاملا خاموش شده اند.
همچنین مهم است که یک طرح فرار از آتش داشته باشید و یک بار در ماه آن را با خانواده خود تمرین کنید. در صورت آتش سوزی، اطمینان حاصل کنید که زیر دود سینه خیز بروید. این کار احتمال بیهوشی و گیر افتادن در آتش سوزی را کاهش می دهد.
چشم انداز سوختگی
هنگامی که سوختگی به درستی و به سرعت درمان می شود، چشم انداز سوختگی های درجه اول و دوم خوب است. این سوختگی به ندرت اسکار می شود، اما می تواند منجر به تغییر رنگ پوست شود. مهم این است که از آسیب و عفونت بیشتر جلوگیری شود. آسیب های فراوان از سوختگی های شدید درجه دوم و درجه سوم می تواند به مشکلات در بافت ها، استخوان ها و اندام ها منجر شود. بیماران ممکن است نیاز داشته باشند به:
- عمل جراحی
- درمان فیزیوتراپی
- توانبخشی
- مراقبت های مادام العمر
مهم است که درمان فیزیکی مناسب برای سوختگی دریافت کرد، اما فراموش نکنید که برای کمک به نیازهای عاطفی خود نیز راه حل پیدا کنید. در این رابطه می توانید با یک مشاور صحبت کنید.
برای مطالب بیشتر به سایت وکیوم تراپی مراجعه نمایید.
منبع سایت
درمان زخم ناشی از تروما یا تصادف
زخم ناشی از تروما یا تصادف، آسیب ناگهانی و ناخواسته است که می تواند از زخم های جزئی مانند پوست رفتگی زانو تا زخم های شدید، مانند زخم ناشی از شلیک گلوله را ایجاد کنند. زخم های تروماتیک شامل ساییدگی ها، پارگی ها، بریدگی های پوست، نیش ها، سوختگی ها و زخم های ترومای نافذ می شود.
تروما یا تصادف می تواند زخم های متفاوتی روی بدن ما به وجود بیاورد. برخلاف زخم های جراحی که در شرایط مطلوب و با استفاده از بیهوشی در عمل به وجود آمده اند، زخم های تروما به صورت ناگهانی و کنترل نشده رخ می دهند و می توانند بافت های زیادی را درگیر کرده و در صورت عمیق بودن منجر به آسیب های جدی گردند. قبل از درمان زخم ممکن است نیاز به تریاژ و احیا وجود داشته باشد.
معمولا خونریزی شریانی به راحتی تشخیص داده می شود، خون جهنده قرمز روشن در صورت وجود آشکار است، اما اگر پنهان باشد (به عنوان مثال در نتیجه آسیب آئورت) ممکن است منجر به شوک شدید و غیر منتظره ناشی از خونریزی شود. پس در زمان آسیب دیدگی تروما بررسی و معاینه برای هر گونه خونریزی داخلی یا خارجی و ترمیم یا مسدود کردن رگ های خونی ممکن است ضروری باشد. خونریزی سیاهرگی قرمز تیره است و می تواند با فشار مستقیم کافی کنترل شود. حتی رگهای بزرگ نیز ممکن است با فشار کافی بطور خودبه خودی خونریزی را متوقف کنند. خونریزی مویرگی احساس سوزش داشته و قرمز روشن است. اگر آسیب گسترده باشد نباید آن را دست کم گرفت، چرا که می تواند منجر به شوک شود.
خطر عفونی شدن زخم های ناشی از تروما با پاک کردن زخم و دبریدمان آن همراه با حذف هرگونه عامل خارجی و بافت مرده کاهش می یابد. اگر آلودگی شدید وجود داشته باشد، برای پیشگیری از عفونت از طیف گسترده ای از درمان های جلوگیری از عفونت و درمان عفونت اولیه مثل مصرف آنتی بیوتیک ها استفاده می شود. زخم های تروماتیک نیاز به پیشگیری برای کزاز دارند در نتیجه معمولا واکسن کزاز در طی درمان این زخم ها تزریق می شود.
چند نوع مختلف زخم تروما
ساییدگی زمانی رخ می دهد که یک نیروی مکانیکی، مانند اصطکاک یا برش، پوست را از بین می برد. به جز در مواردی که مقدار غیرعادی و زیادی از پوست درگیر باشد یا عفونت ایجاد شود، ساییدگی یکی از کمترین آسیب های تروماتیک است.
پارگی ها یک برش در پوست هستند که توسط یک جسم تیز مانند فلز، شیشه یا چوب ایجاد می شود. همچنین می تواند به علت حادثه ای باشد که نیروی برشی بالایی ایجاد می کند.
پارگی، لبه های نامنظم دارد و شدت آن بر اساس علت، اندازه، عمق و مکان آن مشخص می شود. بریدگی پوست نوع خاصی از پارگی است که اغلب بر بزرگسالان تاثیر می گذارد، که در آن اصطکاک به تنهایی یا اصطکاک به علاوه برش، لایه های پوست را جدا می کند. زخم نسبتا ضخیم زمانی رخ می دهد که اپیدرم از درم جدا شود؛ اگر یک اپیدرم و درم از بافت زیر جلدی جدا شوند، زخم کاملا ضخیم ایجاد می شود.
ممکن است نیش توسط یک حیوان مانند سگ، گربه، مار، یا جوندگان یا یک انسان ایجاد شود. مشخص کردن عامل گاز مهم است، چرا که بسته به عامل سم ها یا باکتری های متفاوتی می توانند وجود داشته باشند.
به عنوان مثال، گاز یک انسان می تواند زخم پانکچر ایجاد کند و باکتری هایی مانند استافیلوکوک اورئوس و استرپتوکوک را انتقال دهد. سایر بیماری های جدی که می توانند توسط گاز انسانی منتقل شوند شامل عفونت HIV، هپاتیت B و C، سفلیس و سل هستند.
گاز حیوانی می تواند منشاء هاری باشد و اگر حیوان بزرگ باشد، می تواند مقدار قابل توجهی آسیب بافتی ایجاد نماید.
زخم ترومای نافذ یک زخم پانکچر است که ممکن است ناشی از یک تصادف یا یک حمله شخصی مثلا با اشیاء تیز یا اسلحه باشد.
زخم اشیا تیز، زخمی کم سرعت است که به طور معمول به عنوان یک زخم پانکچر معمولی یا پارگی ظاهر می شود. در برخی موارد ممکن است شامل آسیب به ارگان های زیر محل زخم شود. اگر سلاح مورد استفاده آلوده باشد، بیمار در معرض عفونت موضعی، سپسیس و کزاز قرار می گیرد.
زخم گلوله یک زخم با سرعت بالا است. عواملی که شدت آسیب بافت را تعیین می کنند شامل کالیبر سلاح، سرعت پرتابه و موقعیت بیمار در زمان آسیب هستند.
زخم های ناشی از انفجار و شلیک گلوله
هنگامی که منبع ایجاد کننده زخم شتاب بالایی دارد به عنوان مثال، انفجار یا شلیک اسلحه، به علت اتلاف انرژی جنبشی آسیب بیشتری ایجاد می شود. گلوله علاوه بر آسیب های اسکلتی ناخودآگاه، در بافت نرم (مانند عضلات ران) نیز مسیر خالی در مسیر حرکت گلوله ایجاد می کند. این بافت ها دچار ایسکمی شده و ممکن است یک زخم بزرگ در قسمت خروجی وجود داشته باشد. در انتهای گلوله، حالت مکشی وجود دارد که لباس یا آلودگی را به درون زخم می کشد. این موضوع همراه با ایسکمی، یک محیط کشت ایده آل برای موجودات بی هوازی مانند عامل ایجاد گانگرن گازی ایجاد می کنند.
این زخم ها نیاز به دبریدمان توسعه یافته تا عمق بافت زنده دارند و باید تا زمانی که بافت گرانوله تشکیل شود، باز بمانند. ممکن است لازم باشد دبریدمان مجددا انجام گیرد. حتی پس از دبریدمان گسترده نیز، عفونت ممکن است به وجود آید و نیاز به درمان آنتی بیوتیکی است. در صورت مشکوک شدن یا مشاهده کردن آسیب ناشی از فشار، فاشیاتومی می تواند از عوارض سیستمیک، از جمله عفونت جلوگیری کند. پس از دبریدمان، ممکن است به بخیه نیاز باشد.
متناوبا، اگر ترکیبی از انقباضات زخم و اپیتلیالیزاسیون قابل قبول باشد، ممکن است زخم را تا درمان ثانویه رها کرد. گازهای انسانی و حیوانات به طور سنتی با این روش مدیریت می شوند، اما بسته شدن اولیه می تواند پس از دبریدمان زخم و برداشتن بافت های غیر زنده، انجام پذیرد.
بصورت کلی زخم های ناشی از تروما با آسیب کم مثل ساییدگی را می توان در منزل شستشو داد و ضدعفونی کرد اما اکثر زخم های تروما نیاز به مراقبت های پزشکی داشته و باید به سرعت به مراکز درمانی مراجعه کرد مخصوصا اگر احتمال خونریزی داخلی وجود داشته باشد.
برای مقالات بیشتر به سایت وکیوم تراپی مراجعه فرمایید.
منبع سایت
رابطه بیماری نوروپاتی و زخم پای دیابتی
نوروپاتی یک اصطلاح است که به بیماری در اعصاب اشاره دارد. Neuro به “عصب” و pati به “بیماری” اشاره دارد. اعصاب را می توان به دو گروه اصلی تقسیم کرد: عصب محیطی، یعنی نوروپاتی ناشی از اعصاب مغز و نخاع، و نوروپاتی ناشی از مغز و نخاع مرکزی. اگر علت نوروپاتی ها به عنوان مثال در دیابت نشان داده شود، نوروپاتی دیابتی نامیده می شود. اگر علت آن معلوم نباشد، نوروپاتی ایدیوپاتیک نامیده می شود. شایعترین نوروپاتی، نوروپاتی محیطی است. نوروپاتی محیطی در حدود 8 تا 10 درصد از جمعیت وجود دارد. نوروپاتی می تواند در هر سنی شروع شود، اما در افراد مسن بیشتر اتفاق می افتد.
نوروپاتی محیطی
نوروپاتی محیطی ممکن است به تنهایی ظاهر شود یا ممکن است ناشی از بیماری یا داروهای خاص باشد. داروهای شیمی درمانی در درمان سرطان یکی از دلایل بروز آن است. نوروپاتی محیطی در انواع مختلف بسته به نوع عصب محیطی تحت تأثیر قرار می گیرد.
نوروپاتی موتور(حرکتی)
نوعی نوروپاتی است که عضلات را حرکت می دهد و تحت تاثیر الیاف عصبی به نام عصب حرکتی است. در این نوروپاتی، ضعف عضلانی، ذوب عضلات، انقباض عضلات دیده می شود. اول دست ها و پاها بی حس می شوند، اما در صورت پیشرفت می تواند عضلات تنفسی و بلع را تحت تاثیر قرار دهد.
نوروپاتی حسی
احساس لمس ، درد، گرما و غیره . این یک نوع نوروپاتی است که در آن اعصابی که حسی دارند، تحت تاثیر قرار می گیرند. نشانه هایی از قبیل بی حسی، سوزن سوزن شدن و سوزش در دست و پا دیده می شود.
نوروپاتی موتور و حسی (حسی- حرکتی)
نوروپاتی که در آن هر دو فیبرهای عصبی حرکتی و حسی تحت تاثیر قرار می گیرند. هم ضعف عضلانی و هم علائم حسی ذکر شده در بالا دیده می شود.
نوروپاتی خودمختار
الیاف سیستم عصبی خودمختار سمپاتیک و پاراسمپاتیک تحت تأثیر این نوع نوروپاتی قرار می گیرند. در این نوروپاتی، اختلال عرق، مشکلات حرارتی، اختلالات ریتم قلب، تغییرات ناگهانی فشار خون، افت فشار خون، اختلال نعوظ، اختلالات جنسی، ناتوانی جنسی رایج است. این یک نوع نوروپاتی است که خطرات جدی دارد.
مونونوروپاتی
نوعی نوروپاتی است که در آن تنها یک عصب محیطی درگیر است. به عنوان مثال نوروپاتی متوسط ، نوروپاتی اولنار.
پلی نوروپاتی
این یک نوع نوروپاتی است که در آن اعصاب متعدد به صورت همزمان، اغلب متقارن، در پاها برجسته تر و علائم آن در نقاط انتهایی دست و پاها هستند.
علل نوروپاتی
علیرغم تحقیقات بسیار دقیق، تنها 65-70٪ از علت بیماری نوروپاتی ها می توانند مشخص شوند. در 30٪ موارد، عامل هرگز نمی تواند یافت شود.
بسیاری از عوامل ممکن است علت نوروپاتی باشد:
دیابت ملیتوس
دیابت ملیتوس شایع ترین علت نوروپاتی محیطی است. در اثر قند خون بالا ، اثرات ترشح بیش از حد انسولین، انباشت مواد جانبی متابولیک در اعصاب، کمبود اکسیژن و اختلال در خون رسانی به اعصاب، نوروپاتی رخ می دهد. دیابت نه تنها بر سیستم عصبی بلکه بر کلیه و چشم نیز تاثیر می گذارد. تقریبا در نیمی از بیماران دیابتی طی 25 سال بیماری، نوروپاتی ایجاد می شود.
کمبود ویتامین B12 یا اسید فولیک
به خصوص در اعصاب حسی ممکن است باعث آسیب به نوروپاتی محیطی و نخاع شود. کمبود B12 باعث دمانس (زوال عقل) نیز می شود.
دارو
اغلب داروهای شیمی درمانی منجر به ایجاد نوروپاتی می شوند. علاوه بر این، داروهای ضد ویروسی، ضد سل، برخی از آنتی بیوتیک ها و حتی مصرف بیش از حد ویتامین ها ممکن است باعث ایجاد نوروپاتی شود.
مسمومیت
آفت کش ها، حشره کش ها و حشره کش ها (ارگانوفسفات ها)، رقیق کننده ها، حلال هایی مانند هگزان، سموم محیطی مانند جیوه و سرب ممکن است باعث نوروپاتی محیطی شوند.
سرطان
یکی از اثرات دور سرطان، ایجاد آسیب به اعصاب توسط اثر برخی از مواد ترشح شده توسط سلول های سرطانی است. بیماری هایی مانند سرطان ریه، سرطان خون (لنفوم) و یا میلوم چندگانه با پروتئین های غیر طبیعی علت نوروپاتی است.
مصرف بیش از حد الکل
سطح بالای مصرف الکل، به ویژه در اندام های حسی باعث ایجاد نوروپاتی در گره های کوچک لنفاوی می شود. بسته به تاثیر الکل به طور مستقیم ممکن است به علت اختلال در تغذیه ناشی از مصرف شدید الکل نیز ایجاد شود.
نارسایی مزمن کلیه
در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی به علت افزایش سطح اوره در خون و همراه با عدم تعادل الکترولیت (Na، K، Ca، Mg) رخ دهد. باعث هم نوروپاتی حسی و هم حرکتی می شود.
نارسایی مزمن کبدی
تشکیل پلی نوروپاتی نیز به علت سیروز دیده می شود. این در نتیجه انباشت مواد سمی دیده می شود که نمی توانند از بدن خارج شوند.
عفونت ها
زونا، ایدز، عفونت های Lyme, CMV, EBV، بیماری های ویروس نیل غربی باعث ایجاد نوروپاتی می شود.
سندرم گیلن باره
به طور کلی، پس از عفونت روده ،یک نوروپاتی مهم و فوری با شدت و درگیری های تنفسی ممکن است در عرض 1-2 هفته رخ دهد. اعصاب حرکتی بیشتر درگیر هستند.
بیماری های مرتبط با بافت
در دوره بیماری های روماتیسمی، اغلب نوروپاتی اتفاق می افتد. آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن نمونه هایی از این بیماری ها هستند.
نوروپاتی ارثی
این نوع نوروپاتی ها معمولا در دوران کودکی شروع می شوند و ویژگی های پیشرفته ای را نشان می دهند.
نوروپاتی دیابتی
نوروپاتی دیابتی در 50٪ از بیماران دیابتی در طی 25 سال بیماری ایجاد می شود. عوامل ایجاد کننده نوروپاتی در بیماران دیابتی: کنترل نامناسب قند خون، عوامل ژنتیکی، سیگار کشیدن، الکل، فشار خون بالا و میزان غیر طبیعی چربی خون است.
نوروپاتی دیابتی به روش های مختلفی اتفاق می افتد: نوروپاتی دیستال متقارن، نامتقارن، مونونوروپاتی و جمجمه ای. شایع ترین شکل آن دیستال متقارن است. اولین علائم در بیماران دیابتی شکایت حسی مانند احساس سوزش، سردی، بی حسی در پا در شب است. این بیماری به تدریج به دست و بازوها گسترش می یابد. در ابتدا، فقط علائم حسی خفیف وجود دارد و به دنبال آن ضعف عضلانی خفیف تا متوسط در دست و پا به وجود می آید.
عوارض نامطلوب ناشی از نوروپاتی دیابتی، نوروپاتی اتونومیک و قطع عضو در نتیجه اختلال در تغذیه و خونریزی در پاها است. نیمی از تمام آمپوتاسیون ها ناشی از نوروپاتی دیابتی است. برای محافظت از این: کنترل مناسب قند خون، کاهش فشار خون و چربی خون بالا و مهم تر ازهرچیز مراقبت و تمیز کردن پا و پوشیدن کفش راحت است.
کنترل قند خون خوب برای محافظت از نوروپاتی دیابتی ضروری است. سپس ترک کردن سیگار و الکل، ورزش منظم و پیاده روی مهمترین اقداماتی است که می توانیم انجام دهیم.
علائم نوروپاتی چیست؟
علائم حسی
- سوزن سوزن شدن و بی حسی
- حساسیت بیش از حد
- افزایش احساس درد یا احساس درد شدید
- احساس گرمی یا سردی
- عدم تعادل هنگام راه رفتن
- تغییر رنگ پوست، تغییرساختار ناخن ها و مو
- زخم پا و عفونت
علائم حرکتی
- ضعف عضلانی، به ویژه ضعف در حرکت با عضلات کوچک دست
- ضعف
- ذوب شدن عضلات
- گرفتگی عضلات
- فلج عضلات
- علائم خودمختاری:
- اختلال عرق
- تغییر رنگ در پاها، دست ها
- اختلالات ریتم قلب
- زخم پا
- ناتوانی جنسی، ناتوانی جنسی، اختلالات ارگاسم
- افت فشار خون
- مشکلات مثانه
- بی اختیاری ادرار
برای مطالب بیشتر درمورد زخم به سایت وکیوم تراپی مراجعه فرمایید.
منبع سایت
زخم مزمن چیست، علل، علائم و روش های درمان
آسیب های جزئی به پوست معمولا خود به خود و به سرعت بهبود می یابند. بهبود زخم های بزرگ می تواند بیشتر طول بکشد، و گاهی اوقات نیاز به بخیه است.
اما بعضی از زخم ها بسیار آرام بسته می شوند، مجددا باز می شوند و یا اصلا بهبود نمی یابند. این نوع زخم ها معمولا نتیجه ی مشکلات گردش خون یا دیابت هستند. این زخم ها را زخم های مزمن می نامند. زخم های مزمن روی پا و قسمت پایینی پا شایع تر هستند.
متخصص زخم در صورتی که زخم طی 8 هفته بهبود نیابد آن را جزء زخم های مزمن دسته بندی می کند. درمان زخم های مزمن اغلب زمان بر است و می تواند دردناک باشد. علاوه بر مراقبت از زخم خوب، مهم است که عامل بروز این زخم ها را درمان کنید.
علائم
همه زخم های مزمن باعث درد دائمی نمی شوند. هر چند زخم های بزرگ و عمیق می توانند بسیار دردناک باشند. زخم ها اگر برای مدت طولانی باز بمانند، اغلب دچار خارش، ترشح و یا بوی نامطبوع می شوند. پوست اطراف زخم ممکن است قرمز یا قهوه ای رنگ شود.
زمانی که شما حرکت می کنید و یا در صورت عفونی شدن زخم، اغلب درد بیشتری احساس می شود. بسیاری از افراد دارای زخم های مزمن دچار مشکلات خواب می شوند چرا که درد و سوزش در شب بیشتر می شود.
علل و عوامل خطر
زخم ها معمولا نتیجه آسیب هایی مانند بریدگی یا ضربه هستند. افرادی که دچار زخم های مزمن می شوند، اغلب دچار شرایطی هستند که باعث می شود حتی فشار جزئی باعث ایجاد زخم مزمن شود. عوامل اصلی شامل موارد زیر است:
گردش خون ضعیف: افراد دارای گردش خون ضعیف – به عنوان مثال در نتیجه بیماری شریانی محیطی (PAD) – دارای شریان های باریک هستند. شریان ها، عروق خونی هستند که اکسیژن و مواد مغذی را به بافت های بدن منتقل می کنند. اگر خون نتواند به طور صحیح گردش کند، معمولا زخم ها به آرامی بهبود می یابند.
نارسایی وریدی: اختلالاتی که روی رگ هایی پا که مسئول انتقال خون به قلب هستند اثر می گذارند نیز ممکن است احتمال ایجاد زخم های مزمن روی پاها را افزایش دهند. نارسایی وریدی باعث می شود که رگ ها بزرگ شوند، و معمولا به وریدهای واریسی منجر می شوند. خون نمی تواند به سمت بالا حرکت کند و در پاها جمع می شود و گاهی اوقات موجب تورم می شود. فشار حاصل از آن گردش خون و انتقال اکسیژن به بافت های بدن را حتی دشوارتر می کند. در این حالت حتی آسیب های کوچک نیز می توانند باعث زخم های مزمن شوند.
دیابت: با گذشت زمان، سطوح بالای قند در جریان خون می تواند به عروق خونی و عصب های مربوط به پا، آسیب برسانند. به همین دلیل افرادی که مبتلا به دیابت هستند اغلب در پای خود احساس درد نمی کنند و ممکن است متوجه آسیب های جزئی و یا فشار کفش های بیش از حد تنگ نشوند. گردش خون ضعیف نیز بر تأمین اکسیژن و مواد مغذی به بافت ها تاثیر می گذارد و خطر ابتلا به زخم مزمن را افزایش می دهد.
سیستم ایمنی ضعیف: داشتن یک سیستم ایمنی ضعیف، به عنوان مثال به علت سرطان، عامل خطر بیشتری برای زخم های مزمن یا زخم های عفونی است. زخم ها اغلب در افراد مسن یا افرادی که رژیم غذایی نامناسب دارند نیز به آرامی بهبود می یابند.
آسیب های ناشی از تصادف و تخریب بافت: آسیب شدید یا سوختگی باعث بروز زخم های بزرگ و عمیقی می شوند که ممکن است بهبودشان بدن را به چالش بکشد.
فشار مکانیکی: افرادی که به مدت طولانی در رختخواب بستری بوده یا مجبور به نشستن روی صندلی چرخدار هستند، ممکن است دچار زخم بستر شوند. برای اینکه زخم ها بتوانند درمان یابند، فشار باید از روی منطقه آسیب دیده برداشته شود.
اثرات
زخم های مزمن برای بدن و سیستم ایمنی بدن مشکل ایجاد می کنند. این مشکلات همراه با کمبود خواب ناشی از خارش زخم در شب می توانند موجب خستگی و ضعف افراد شود. درد همچنین تحرک را محدود می کند.
اگر باکتری به زخم وارد شود، زخم می تواند عفونی شود و بافت ممکن است بمیرد. اگر زخم عفونی درمان نشود، ممکن است میکروب ها گسترش یابند و منجر به مسمومیت خون (سپتیسمی) شوند.
اگر شرایط بدتر شود، قسمت آسیب دیده بدن – به عنوان مثال پا – ممکن است قطع شود.
تشخیص
زخم های پوستی و زخم هایی با بهبود ضعیف همیشه به زخم های مزمن تبدیل نمی شود. بنابراین متخصص زخم اولا در مورد مدت زمان بروز و عدم بهبود زخم سوال کرده و همچنین عوامل مختلف خطر مانند دیابت، سیستم ایمنی ضعیف یا مشکلات گردش خون، را بررسی می کند.
زخم بر اساس معیارهای زیر محاسبه می شود:
- اندازه و عمق آن
- وضعیت لبه های زخم و پوست اطراف آن
- رنگ آن (سفید، قرمز، زرد یا سیاه)
- بوی آن
- آیا مایع از زخم خارج می شود و ظاهر و بافت آن سیال
- شدت درد و خارش
پیشگیری از بروز زخم مزمن
در افراد مبتلا به دیابت، سطح قند خون باید تنظیم شود بنابراین زخم می تواند به طور طبیعی بهبود یابد. کفش ها باید به اندازه کافی بزرگ باشند تا بتوانند از ایجاد فشار روی پاها جلوگیری کنند. بررسی منظم پاها نیز سبب می شود که زخم ها زودتر شناسایی شوند و بتوان از پیشرفت زخم جلوگیری کرد.
افراد مبتلا به نارسایی وریدی و واریس می توانند از جوراب یا باندهای فشاری برای جلوگیری از زخم استفاده کنند. فشار باند کمک می کند تا رگ ها بتوانند کار خود را که همان گردش خون و انتقال اکسیژن است انجام داده و بهبود زخم های موجود را ساده تر کنند.
آنتی بیوتیک ها گاهی برای درمان زخم های عفونی استفاده می شوند. آنتی بیوتیک ها می توانند با عفونت مبارزه کنند و از مزمن شدن زخم جلوگیری کنند.
درمان زخم مزمن
زخم های مزمن جهت محافظت با یک پانسمان پوشانده می شوند. برای کمک به کاهش خارش و جلوگیری از خشکی زخم، مرطوب کننده ها می توانند به لبه زخم و پوست اطراف آن اعمال شوند.
درمان های دیگری نیز بجز تعویض مرتب پانسمان زخم وجود دارند:
تمیز کردن زخم
کارکنان کلینیک زخم به طور مرتب پانسمان زخم را تعویض کرده و زخم را تمیز می کنند. زخم معمولا با محلول سالین (آب نمک) یا یک محلول الکترولیت شسته می شود. پس از آن، سلول های مرده یا بافت التهابی را می توان با استفاده از تیغ یا انبر با دقت برداشت. به این کار دبریدمان می گویند.
تمیز کردن زخم، به خصوص دبریدمان می تواند دردناک باشد. برای جلوگیری از درد، یک بی حس کننده موضعی مانند پماد بی حسی می تواند روی ناحیه زخم اعمال شود. اگر درد شدید باشد، می توان قبل از دبریدمان بعدی مسکن مصرف کرد. همچنین ممکن است که دبریدمان با بیهوشی عمومی انجام شود.
دبریدمان را می توان با استفاده از شیوه های دیگر به طور مثال پانسمان های مخصوص و یا ماگوت تراپی نیز انجام داد.
پانسمان زخم
پس از تمیز کردن زخم، متخصص زخم یک پانسمان جدید را روی زخم قرار می دهد. پانسمان ها می توانند از انواع مختلفی مثل کامپوزیت مرطوب، فیلم یا هیدروژل باشند. هدف اصلی پانسمان ها حفظ رطوبت زخم، جذب ترشحات اضافی و جلوگیری از عفونت است.
رویکردهای فنی
برخی از کلینیک های زخم از روش های فنی نیز برای کمک به بهبود زخم های مزمن استفاده می کنند:
- در اکسیژن درمانی بیش از حد، فرد مبتلا به زخم به یک اتاقک ویژه برای قرارگیری در معرض اکسیژن تحت فشار بالا می رود.
- در وکیوم تراپی ترشحات به طور مداوم از زخم خارج می شوند و فشار روی زخم خنثی می شود.
- درمان فراصوت از امواج صوتی برای درمان زخم های مزمن استفاده می کند.
- درمان الکترومغناطیسی شامل استفاده از بالشتک های مغناطیسی یا تشک هایی است که جریان الکتریکی ضعیف را در نزدیکی زخم ایجاد می کنند.
پیوند پوست
پیوند پوست ممکن است برای زخم های بزرگی که نمیتوانند خود به خود بهبود یابند، مفید باشد. جراح پوست را از قسمت دیگری از بدن، اغلب ران پا می بُرد و آن را بر روی زخم پیوند می دهد. گرافت ها همچنین می توانند از محصولات سلولی انسان و مواد مصنوعی ساخته شوند.
داروها
مدیریت درد خوب بخش مهمی از مراقبت از زخم است. درد ناشی از زخم های مزمن اغلب ناچیز پنداشته می شود.
داروهای مسکن مانند استامینوفن یا قرص های ایبوپروفن می توانند به کاهش درد خفیف تا متوسط کمک کنند. اگر این داروها اثربخش نباشند، پزشکان می توانند داروهای قوی تری را تجویز کنند.
پانسمان های زخم حاوی ایبوپروفن نیز در دسترس هستند. اگر زخم عفونی شده باشد، آنتی بیوتیک ها می توانند مورد استفاده قرار گیرند.
برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت
قطع عضو چیست؟
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.
برای مقاله های بیشتر در مورد درمان زخم به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.
منبع سایت