درمان زخم ناشی از تروما یا تصادف

زخم ناشی از تروما یا تصادف، آسیب ناگهانی و ناخواسته است که می تواند از زخم های جزئی مانند  پوست رفتگی زانو تا زخم های شدید، مانند زخم ناشی از شلیک گلوله را ایجاد کنند. زخم های تروماتیک شامل ساییدگی ها، پارگی ها، بریدگی های پوست، نیش ها، سوختگی ها و زخم های ترومای نافذ می شود.

تروما یا تصادف می تواند زخم های متفاوتی روی بدن ما به وجود بیاورد. برخلاف زخم های جراحی که در شرایط مطلوب و با استفاده از بیهوشی در عمل به وجود آمده اند، زخم های تروما به صورت ناگهانی و کنترل نشده رخ می دهند و می توانند بافت های زیادی را درگیر کرده و در صورت عمیق بودن منجر به آسیب های جدی گردند. قبل از درمان زخم ممکن است نیاز به تریاژ و احیا وجود داشته باشد.

معمولا خونریزی شریانی به راحتی تشخیص داده می شود، خون جهنده قرمز روشن در صورت وجود آشکار است، اما اگر پنهان باشد (به عنوان مثال در نتیجه آسیب آئورت) ممکن است منجر به شوک شدید و غیر منتظره ناشی از خونریزی شود. پس در زمان آسیب دیدگی تروما بررسی و معاینه برای هر گونه خونریزی داخلی یا خارجی و ترمیم یا مسدود کردن رگ های خونی ممکن است ضروری باشد. خونریزی سیاهرگی قرمز تیره است و می تواند با فشار مستقیم کافی کنترل شود. حتی رگهای بزرگ نیز ممکن است با فشار کافی بطور خودبه خودی خونریزی را متوقف کنند. خونریزی مویرگی احساس سوزش داشته و قرمز روشن است. اگر آسیب گسترده باشد نباید آن را دست کم گرفت، چرا که می تواند منجر به شوک شود.

خطر عفونی شدن زخم های ناشی از تروما با پاک کردن زخم و دبریدمان آن همراه با حذف هرگونه عامل خارجی و بافت مرده کاهش می یابد. اگر آلودگی شدید وجود داشته باشد، برای پیشگیری از عفونت از طیف گسترده ای از درمان های جلوگیری از عفونت و درمان عفونت اولیه مثل مصرف آنتی بیوتیک ها استفاده می شود. زخم های تروماتیک نیاز به پیشگیری برای کزاز دارند در نتیجه معمولا واکسن کزاز در طی درمان این زخم ها تزریق می شود.

چند نوع مختلف زخم تروما

ساییدگی زمانی رخ می دهد که یک نیروی مکانیکی، مانند اصطکاک یا برش، پوست را از بین می برد. به جز در مواردی که مقدار غیرعادی و زیادی از پوست درگیر باشد یا عفونت ایجاد شود، ساییدگی یکی از کمترین آسیب های تروماتیک است.

پارگی ها یک برش در پوست هستند که توسط یک جسم تیز مانند فلز، شیشه یا چوب ایجاد می شود. همچنین می تواند به علت حادثه ای باشد که نیروی برشی بالایی ایجاد می کند.

پارگی، لبه های نامنظم دارد و شدت آن بر اساس علت، اندازه، عمق و مکان آن مشخص می شود. بریدگی پوست نوع خاصی از پارگی است که اغلب بر بزرگسالان تاثیر می گذارد، که در آن اصطکاک به تنهایی یا اصطکاک به علاوه برش، لایه های پوست را جدا می کند. زخم نسبتا ضخیم زمانی رخ می دهد که اپیدرم از درم جدا شود؛ اگر یک اپیدرم و درم از بافت زیر جلدی جدا شوند، زخم کاملا ضخیم ایجاد می شود.

ممکن است نیش توسط یک حیوان مانند سگ، گربه، مار، یا جوندگان یا یک انسان ایجاد شود. مشخص کردن عامل گاز مهم است، چرا که بسته به عامل سم ها یا باکتری های متفاوتی می توانند وجود داشته باشند.

به عنوان مثال، گاز یک انسان می تواند زخم پانکچر ایجاد کند و باکتری هایی مانند استافیلوکوک اورئوس و استرپتوکوک را انتقال دهد. سایر بیماری های جدی که می توانند توسط گاز انسانی منتقل شوند شامل عفونت HIV، هپاتیت B و C، سفلیس و سل هستند.

گاز حیوانی می تواند منشاء هاری باشد و اگر حیوان بزرگ باشد، می تواند مقدار قابل توجهی آسیب بافتی ایجاد نماید.

زخم ترومای نافذ یک زخم پانکچر است که ممکن است ناشی از یک تصادف یا یک حمله شخصی مثلا با اشیاء تیز یا اسلحه باشد.

زخم اشیا تیز، زخمی کم سرعت است که به طور معمول به عنوان یک زخم پانکچر معمولی یا پارگی ظاهر می شود. در برخی موارد ممکن است شامل آسیب به ارگان های زیر محل زخم شود. اگر سلاح مورد استفاده آلوده باشد، بیمار در معرض عفونت موضعی، سپسیس و کزاز قرار می گیرد.

زخم گلوله یک زخم با سرعت بالا است. عواملی که شدت آسیب بافت را تعیین می کنند شامل کالیبر سلاح، سرعت پرتابه و موقعیت بیمار در زمان آسیب هستند.

زخم های ناشی از انفجار و شلیک گلوله

هنگامی که منبع ایجاد کننده زخم شتاب بالایی دارد به عنوان مثال، انفجار یا شلیک اسلحه، به علت اتلاف انرژی جنبشی آسیب بیشتری ایجاد می شود. گلوله علاوه بر آسیب های اسکلتی ناخودآگاه، در بافت نرم (مانند عضلات ران) نیز مسیر خالی در مسیر حرکت گلوله ایجاد می کند. این بافت ها دچار ایسکمی شده و ممکن است یک زخم بزرگ در قسمت خروجی وجود داشته باشد. در انتهای گلوله، حالت مکشی وجود دارد که لباس یا آلودگی را به درون زخم می کشد. این موضوع همراه با ایسکمی، یک محیط کشت ایده آل برای موجودات بی هوازی مانند عامل ایجاد گانگرن گازی ایجاد می کنند.

این زخم ها نیاز به دبریدمان توسعه یافته تا عمق بافت زنده دارند و باید تا زمانی که بافت گرانوله تشکیل شود، باز بمانند. ممکن است لازم باشد دبریدمان مجددا انجام گیرد. حتی پس از دبریدمان گسترده نیز، عفونت ممکن است به وجود آید و نیاز به درمان آنتی بیوتیکی است. در صورت مشکوک شدن یا مشاهده کردن آسیب ناشی از فشار، فاشیاتومی می تواند از عوارض سیستمیک، از جمله عفونت جلوگیری کند. پس از دبریدمان، ممکن است به بخیه نیاز باشد.

متناوبا، اگر ترکیبی از انقباضات زخم و اپیتلیالیزاسیون قابل قبول باشد، ممکن است زخم را تا درمان ثانویه رها کرد. گازهای انسانی و حیوانات به طور سنتی با این روش مدیریت می شوند، اما بسته شدن اولیه می تواند پس از دبریدمان زخم و برداشتن بافت های غیر زنده، انجام پذیرد.

بصورت کلی زخم های ناشی از تروما با آسیب کم مثل ساییدگی را می توان در منزل شستشو داد و ضدعفونی کرد اما اکثر زخم های تروما نیاز به مراقبت های پزشکی داشته و باید به سرعت به مراکز درمانی مراجعه کرد مخصوصا اگر احتمال خونریزی داخلی وجود داشته باشد.

---

برای مقالات بیشتر به سایت وکیوم تراپی مراجعه فرمایید.

منبع سایت

زخم مزمن چیست، علل، علائم و روش های درمان

آسیب های جزئی به پوست معمولا خود به خود و به سرعت بهبود می یابند. بهبود زخم های بزرگ می تواند بیشتر طول بکشد، و گاهی اوقات نیاز به بخیه است.

اما بعضی از زخم ها بسیار آرام بسته می شوند، مجددا باز می شوند و یا اصلا بهبود نمی یابند. این نوع زخم ها معمولا نتیجه ی مشکلات گردش خون یا دیابت هستند. این زخم ها را زخم های مزمن می نامند. زخم های مزمن روی پا و قسمت پایینی پا شایع تر هستند.

متخصص زخم در صورتی که زخم طی 8 هفته بهبود نیابد آن را جزء زخم های مزمن دسته بندی می کند. درمان زخم های مزمن اغلب زمان بر است و می تواند دردناک باشد. علاوه بر مراقبت از زخم خوب، مهم است که عامل بروز این زخم ها را درمان کنید.

علائم

همه زخم های مزمن باعث درد دائمی نمی شوند. هر چند زخم های بزرگ و عمیق می توانند بسیار دردناک باشند. زخم ها اگر برای مدت طولانی باز بمانند، اغلب دچار خارش، ترشح و یا بوی نامطبوع می شوند. پوست اطراف زخم ممکن است قرمز یا قهوه ای رنگ شود.

زمانی که شما حرکت می کنید و یا در صورت عفونی شدن زخم، اغلب درد بیشتری احساس می شود. بسیاری از افراد دارای زخم های مزمن دچار مشکلات خواب می شوند چرا که درد و سوزش در شب بیشتر می شود.

علل و عوامل خطر

زخم ها معمولا نتیجه آسیب هایی مانند بریدگی یا ضربه هستند. افرادی که دچار زخم های مزمن می شوند، اغلب دچار شرایطی هستند که باعث می شود حتی فشار جزئی باعث ایجاد زخم مزمن شود. عوامل اصلی شامل موارد زیر است:

گردش خون ضعیف: افراد دارای گردش خون ضعیف – به عنوان مثال در نتیجه بیماری شریانی محیطی (PAD) – دارای شریان های باریک هستند. شریان ها، عروق خونی هستند که اکسیژن و مواد مغذی را به بافت های بدن منتقل می کنند. اگر خون نتواند به طور صحیح گردش کند، معمولا زخم ها به آرامی بهبود می یابند.

نارسایی وریدی: اختلالاتی که روی رگ هایی پا که مسئول انتقال خون به قلب هستند اثر می گذارند نیز ممکن است احتمال ایجاد زخم های مزمن روی پاها را افزایش دهند. نارسایی وریدی باعث می شود که رگ ها بزرگ شوند، و معمولا به وریدهای واریسی منجر می شوند. خون نمی تواند به سمت بالا حرکت کند و در پاها جمع می شود و گاهی اوقات موجب تورم می شود. فشار حاصل از آن گردش خون و انتقال اکسیژن به بافت های بدن را حتی دشوارتر می کند. در این حالت حتی آسیب های کوچک نیز می توانند باعث زخم های مزمن شوند.

دیابت: با گذشت زمان، سطوح بالای قند در جریان خون می تواند به عروق خونی و عصب های مربوط به پا، آسیب برسانند. به همین دلیل افرادی که مبتلا به دیابت هستند اغلب در پای خود احساس درد نمی کنند و ممکن است متوجه آسیب های جزئی و یا فشار کفش های بیش از حد تنگ نشوند. گردش خون ضعیف نیز بر تأمین اکسیژن و مواد مغذی به بافت ها تاثیر می گذارد و خطر ابتلا به زخم مزمن را افزایش می دهد.

سیستم ایمنی ضعیف: داشتن یک سیستم ایمنی ضعیف، به عنوان مثال به علت سرطان، عامل خطر بیشتری برای زخم های مزمن یا زخم های عفونی است. زخم ها اغلب در افراد مسن یا افرادی که رژیم غذایی نامناسب دارند نیز به آرامی بهبود می یابند.

آسیب های ناشی از تصادف و تخریب بافت: آسیب شدید یا سوختگی باعث بروز زخم های بزرگ و عمیقی می شوند که ممکن است بهبودشان بدن را به چالش بکشد.

فشار مکانیکی: افرادی که به مدت طولانی در رختخواب بستری بوده یا مجبور به نشستن روی صندلی چرخدار هستند، ممکن است دچار زخم بستر شوند. برای اینکه زخم ها بتوانند درمان یابند، فشار باید از روی منطقه آسیب دیده برداشته شود.

اثرات

زخم های مزمن برای بدن و سیستم ایمنی بدن مشکل ایجاد می کنند. این مشکلات همراه با کمبود خواب ناشی از خارش زخم در شب می توانند موجب خستگی و ضعف افراد شود. درد همچنین تحرک را محدود می کند.

اگر باکتری به زخم وارد شود، زخم می تواند عفونی شود و بافت ممکن است بمیرد. اگر زخم عفونی درمان نشود، ممکن است میکروب ها گسترش یابند و منجر به مسمومیت خون (سپتیسمی) شوند.

اگر شرایط بدتر شود، قسمت آسیب دیده بدن – به عنوان مثال پا – ممکن است قطع شود.

تشخیص

زخم های پوستی و زخم هایی با بهبود ضعیف همیشه به زخم های مزمن تبدیل نمی شود. بنابراین متخصص زخم اولا در مورد مدت زمان بروز و عدم بهبود زخم سوال کرده و همچنین عوامل مختلف خطر مانند دیابت، سیستم ایمنی ضعیف یا مشکلات گردش خون، را بررسی می کند.

زخم بر اساس معیارهای زیر محاسبه می شود:

• اندازه و عمق آن
• وضعیت لبه های زخم و پوست اطراف آن
• رنگ آن (سفید، قرمز، زرد یا سیاه)
• بوی آن
• آیا مایع از زخم خارج می شود و ظاهر و بافت آن سیال
• شدت درد و خارش

پیشگیری از بروز زخم مزمن

در افراد مبتلا به دیابت، سطح قند خون باید تنظیم شود بنابراین زخم می تواند به طور طبیعی بهبود یابد. کفش ها باید به اندازه کافی بزرگ باشند تا بتوانند از ایجاد فشار روی پاها جلوگیری کنند. بررسی منظم پاها نیز سبب می شود که زخم ها زودتر شناسایی شوند و بتوان از پیشرفت زخم جلوگیری کرد.

افراد مبتلا به نارسایی وریدی و واریس می توانند از جوراب یا باندهای فشاری برای جلوگیری از زخم استفاده کنند. فشار باند کمک می کند تا رگ ها بتوانند کار خود را که همان گردش خون و انتقال اکسیژن است انجام داده و بهبود زخم های موجود را ساده تر کنند.

آنتی بیوتیک ها گاهی برای درمان زخم های عفونی استفاده می شوند. آنتی بیوتیک ها می توانند با عفونت مبارزه کنند و از مزمن شدن زخم جلوگیری کنند.

درمان زخم مزمن

زخم های مزمن جهت محافظت با یک پانسمان پوشانده می شوند. برای کمک به کاهش خارش و جلوگیری از خشکی زخم، مرطوب کننده ها می توانند به لبه زخم و پوست اطراف آن اعمال شوند.

درمان های دیگری نیز بجز تعویض مرتب پانسمان زخم وجود دارند:

تمیز کردن زخم

کارکنان کلینیک زخم به طور مرتب پانسمان زخم را تعویض کرده و زخم را تمیز می کنند. زخم معمولا با محلول سالین (آب نمک) یا یک محلول الکترولیت شسته می شود. پس از آن، سلول های مرده یا بافت التهابی را می توان با استفاده از تیغ یا انبر با دقت برداشت. به این کار دبریدمان می گویند.

تمیز کردن زخم، به خصوص دبریدمان می تواند دردناک باشد. برای جلوگیری از  درد، یک بی حس کننده موضعی مانند پماد بی حسی می تواند روی ناحیه زخم اعمال شود. اگر درد شدید باشد، می توان قبل از دبریدمان بعدی مسکن مصرف کرد. همچنین ممکن است که دبریدمان با بیهوشی عمومی انجام شود.

دبریدمان را می توان با استفاده از شیوه های دیگر به طور مثال پانسمان های مخصوص و یا ماگوت تراپی نیز انجام داد.

پانسمان زخم

پس از تمیز کردن زخم، متخصص زخم یک پانسمان جدید را  روی زخم قرار می دهد. پانسمان ها می توانند از انواع مختلفی مثل کامپوزیت مرطوب، فیلم یا هیدروژل باشند. هدف اصلی پانسمان ها حفظ رطوبت زخم، جذب ترشحات اضافی و جلوگیری از عفونت است.

رویکردهای فنی

برخی از کلینیک های زخم از روش های فنی نیز برای کمک به بهبود زخم های مزمن استفاده می کنند:

• در اکسیژن درمانی بیش از حد، فرد مبتلا به زخم به یک اتاقک ویژه برای قرارگیری در معرض اکسیژن تحت فشار بالا می رود.
• در وکیوم تراپی ترشحات به طور مداوم از زخم خارج می شوند و فشار روی زخم خنثی می شود.
• درمان فراصوت از امواج صوتی برای درمان زخم های مزمن استفاده می کند.
• درمان الکترومغناطیسی شامل استفاده از بالشتک های مغناطیسی یا تشک هایی است که جریان الکتریکی ضعیف را در نزدیکی زخم ایجاد می کنند.

پیوند پوست

پیوند پوست ممکن است برای زخم های بزرگی که نمیتوانند خود به خود بهبود یابند، مفید باشد. جراح پوست را از قسمت دیگری از بدن، اغلب ران پا می بُرد و آن را بر روی زخم پیوند می دهد. گرافت ها همچنین می توانند از محصولات سلولی انسان و مواد مصنوعی ساخته شوند.

داروها

مدیریت درد خوب بخش مهمی از مراقبت از زخم است. درد ناشی از زخم های مزمن اغلب ناچیز پنداشته می شود.

داروهای مسکن مانند استامینوفن یا قرص های ایبوپروفن می توانند به کاهش درد خفیف تا متوسط ​​کمک کنند. اگر این داروها اثربخش نباشند، پزشکان می توانند داروهای قوی تری را تجویز کنند.

پانسمان های زخم حاوی ایبوپروفن نیز در دسترس هستند. اگر زخم عفونی شده باشد، آنتی بیوتیک ها می توانند مورد استفاده قرار گیرند.

---

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع سایت

راه های کنترل درد زخم های حاد

درد به عنوان احساس جسمانی ناراحتی یا رنج که با یک اختلال بدنی مانند آسیب یا بیماری همراه است تعریف می شود. واکنش بیماران به انواع مختلف درد بسیار متفاوت است.

علل درد زخم

درد زخم به دو دسته تقسیم می شود:

• دردزا یا نوسیسپتیو (nociceptive)
• نوروپاتیک (neuropathic)

درد زخم می تواند ناشی از آسیب بافتی (نوسیسپتیو) یا اختلال عملکرد سیستم عصبی (نوروپاتیک) باشد. هر دو نوع درد زخم منشا و ویژگی های منحصر به فرد دارند و هر کدام به طور متفاوت به شیوه های درمان پاسخ می دهند.

انواع درد

نوع دردزا یا نوسیسپتیو به حالت دردی تیز یا شبیه اصابت چاقو حس می شود. این درد پاسخ به آسیب بافتی است که باعث می شود اعصاب درگیر پیام درد را به مغز ارسال کنند.

درد نوروپاتیک به عنوان سوزش، احساس سوزن سوزن شدن یا تیرکشیدن در ناحیه آسیب دیده حس می شود و ریشه ی درد مزمن است. این درد ناشی از آسیب یا اختلال عملکرد سیستم عصبی است.

علائم و نشانه ها

در حالی که درد های نوسیپتیو و نوروپاتیک به عنوان اساس پزشکی برای درد به کار می روند، علایم مختلف درد و علل روزمره متفاوتی به شرح زیر ارائه می دهند:

درد پس زمینه می تواند دردی گاه به گاه یا مداوم در محل زخم، حتی در حالت استراحت باشد.

درد اتفاقی این درد در ناحیه زخم در طول روز حین فعالیت های ساده مانند عطسه، سرفه، راه رفتن و یا تغییر موقعیت رخ می دهد.

درد رویه ای مستقیما مربوط به فعالیت ها و رویه هایی مانند تغییر روزانه پانسمان است.

درد عملیاتی ناشی از مداخلات تهاجمی زخم است مانند دبریدمان زخم یا بیوپسی زخم.

گزینه های درمان و مدیریت درد

زخم های حاد، زخم هایی هستند که نیاز به یک پروتکل درمان شدید برای کمک به بهبود در کوتاه مدت دارند. بر اساس اصول جراحی، زخم حادی که طی چهار تا شش هفته بهبود نیافته است، به طور کلی باید یک زخم مزمن در نظر گرفته شود. پروتکل های مختلفی برای درمان و مدیریت زخم های حاد و مزمن وجود دارد اما هر دو هدف مشابه دارند: پیشرفت در بهبود و نتیجه کلی.

مسکن

مدیریت درد با مسکن باید با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن آغاز شود. در صورت نیاز این مسکن ها به مخدرهای ضعیف و در نهایت مخدر قوی با احتیاط در مورد احتمال اعتیاد به آن ها ارتقا می یابند. محققان دریافته اند که داروهای ضد انعقادی نیز می توانند برای کنترل درد زخم مفید باشند.

استفاده از بی حسی موضعی قبل از تعویض پانسمان می تواند به بیمار کمک کند که این روند که گاهی اوقات خسته کننده می شود، را تحمل کند. انتخاب بی حسی تهاجمی شامل بلاک عصبی منطقه ای یا اپیدورال یا سمپاتکتومی کمری برای کنترل درد زخم مزمن و ناتوان کننده می باشد.

مداخلات غیر دارویی

سایر گزینه های کنترل درد غیرتهاجمی غیر دارویی عبارتند از: تحریک الکتریکی عصبی پوست (TENS)، اولتراسوند تراپی و انرژی فرکانس رادیویی پالس (PRFE). این روش ها یا باعث تحریک بافت و یا کاهش درد می شوند.

رویه های تعویض پانسمان

مشارکت دادن بیمار در انتخاب گزینه های کنترل درد و انجام روش های تعویض پانسمان می تواند به کاهش اضطراب بیمار و روند بهبود کمک کند. حواس پرتی های ساده مانند گوش دادن به موسیقی گاهی می تواند به بیمار راحتی کافی در حین تعویض پانسمان را بدهد. تلاش برای ایجاد ترکیبی از درمان های تسکین دهنده درد برای تطابق با درد بیمار قبل از شروع تعویض پانسمان، به طور چشمگیری تجربه کلی و اثربخشی فرایند بهبود را افزایش می دهد.

کنترل عفونت

پیشگیری و کنترل عفونت زخم حیاتی است. زخم عفونی به طور چشمگیری شدت درد زخم را افزایش می دهد. با توجه به شرایط زخم و نتایج کشت زهکشی زخم، آنتی میکروب ها و آنتی بیوتیک ها می توانند برای کاهش عفونت و درد مرتبط به آن مفید باشند. آنتی بیوتیک داخل وریدی یا خوراکی ممکن است تجویز شود. درمان موضعی آنتی میکروبی در طی تغییر پانسمان استاندارد نیز گزینه مناسبی برای درمان عفونت زخم، بر اساس شرایط زخم و شواهد عفونت باکتریایی است.

نتیجه

درد زخم می تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی بیمار تاثیر گذارد. گزینه های درمان بسیاری وجود دارد، غیر دارویی، دارویی، غیر تهاجمی، تهاجمی، تسکین دهنده و اثربخش که از آن انتخاب کنید. تحت نظر متخصص زخم، گزینه هایی برای کنترل درد زخم های حاد و مزمن وجود دارد. ممکن است چندین جلسه مختلف برای پیدا کردن بهترین روش کنترل درد برای هر بیمار و هر وضعیت بالینی منحصر به فرد نیاز باشد. صبر و تجربه بالینی متخصص زخم شما به همراه مشارکت بیمار در روند، بهترین و موثر ترین انتخاب را در نهایت پیدا خواهد کرد.

برای مطالب بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

منبع سایت

آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟

آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟

آسیب به یکپارچگی پوست که تمام سطح بدن ما را پوشش می دهد زخم نامیده می شود. بهبود زخم یک مکانیسم دفاع از آسیب است. یک زخم تمیز و غیر التهابی، که در آن لبه های زخم با جراحی بهم می پیوندند، با کمترین ضایعات بافتی بهبود می یابد و به عنوان درمان اولیه زخم نامیده می شود. اگر لبه های زخم بهم نپیوندند، بافت از دست رفته و زخم های التهابی با بهبود زخم ثانویه، التیام می یابد. در درمان با بهبود زخم ثانویه، اسکار بیشتری بعد از بهبودی باقی می ماند.

بهبود اولیه زخم

اساسا شامل ۳ مرحله می شود:

• پاسخ اولیه
• بازسازی اپیتلیوم
• تعمیر بافت های زیر جلدی

پاسخ اولیه به ۲ قسمت تقسیم می شود:

پاسخ مویرگ ها

اولین پاسخ به خونریزی در نتیجه آسیب، انقباض عروق خونی است که ۱۰-۵ دقیقه طول می کشد. مکانیسم انعقاد خون توسط پلاکت ها (پلاکت های خون) فعال می شود. پس از انقباض عروق، رگ ها انبساط می یابند و نفوذپذیری مویرگ ها افزایش می یابد. گلبول های سفید حالت چسبندگی پیدا می کنند و در عرض ۶۰-۳۰ دقیقه دیواره های رگ ها با این سلول ها پوشیده می شود. گلبول های قرمز نیز با انجام وظیفه به آن می پیوندند.

پاسخ سلولی

۴ تا ۵ روز بعد از آسیب، کلاژن سنتز می شود. الیاف کلاژن مانند چسب بین لبه های زخم عمل می کنند. ساختار جدید و دوام زخم را فراهم می کند. در روز پنجم، زمانی که سنتز کلاژن شروع به افزایش می کند، زخم ، تنها صاحب ۱۰٪ از نیروی کششی واقعی است. این نیرو در هفته ششم تا ۶۰ درصد افزایش می یابد و در عرض ۶ ماه به حداکثر می رسد.

بازسازی اپیتلیوم

بین ۲۴ تا ۳۶ ساعت پس از صدمه، پسوند اپیتل به شکل سلول های باریک به اعماق زخم پیش می رود. این سلول ها، کلاژن زنده و مرده را از یکدیگر جدا می کنند و پوسته روی زخم را خارج می کنند.

تعمیر بافت های زیر جلدی

بافت شفادهنده گرانول و صورتی رنگ است. گرانول ها، عروق های مویرگی تازه تشکیل شده هستند و به راحتی خونریزی می کنند. بافت جدید، بافتی متورم شده است ، زیرا در ساختاری است که اجازه می دهد مایع و گلبول های قرمز در دیواره رگ های جدید از ورید خارج شوند. فیبرهای کلاژن به علت ساختار در برابر نیروی کششی مقاومت نشان می دهند. انواع کلاژن که در درمان زخم ها مهم هستند نوع ۱-۲-۳ هستند. این کلاژن ها ۹۵ درصد کل کلاژن بدن را تشکیل می دهد. از بین رفتن بافت در زخم ، باعث مرگ و میر بیشتر سلول ها و بافت ها می شود و واکنش شدید التهابی مشاهده می شود. در نتیجه واکنش شدید التهابی ، زخم با علائم تغییر شکل بزرگ بهبود می یابد. مهمترین تفاوت بین بهبود زخم اولیه و ثانویه، انقباض زخم است. انقباض با کوتاه شدن الیاف کلاژن اتفاق می افتد.

عوامل موثر در بهبود زخم

عوامل محلی

• وجود خون کافی ضروری است
• هنگامی که زخم التهاب می یابد، باعث کاهش التیام زخم ، ایجاد زخم بزرگتر و تغییر شکل می شود
• جسم خارجی: سیستم ماکروفاژ را به دلیل واکنش التهابی و فاگوسیت ها فعال می کند و مانع از بهبود زخم می شود
• تابش: سبب تاخیر در بهبود زخم می شود.

عوامل سیستمیک

• عوامل متابولیک: کمبود پروتئین، ویتامین C، ویتامین A و کمبود روی سبب تاخیر در التیام زخم می شود. دیابتی ها به عفونت بیشتر حساس هستند. کورتیکواستروئیدها سبب تاخیر در التیام می شوند.
• داروهای سیتواستاتیک: این داروها که در درمان سرطان استفاده می شوند باعث تاخیر در بهبود زخم می شوند
• سن: مطالعات انجام شده بر روی جنین در رحم، هیچ عارضه ای بر روی پوست جنین نشان نداده است. علت دقیق این موضوع شناخته شده نیست، اما وجود عامل رشد خاص و یا مقدار زیاد کلاژن در پوست جنین تخمین زده شده است. اگر چه پوست افراد بین ۹ تا ۲۵ ساله، سالم است و درمان سریع است، در صورت وجود زخم ها قرمز و گسترده هستند. پس از ۵۰ سالگی، زخم به آرامی بهبود می یابد، اما بافت اسکار کمتر می شود.

منبع سایت